De aanhoudende droogte in Afrika brengt miljoenen mensen in de problemen. Kenia is een van de droogste gebieden van het continent en daar zijn het vooral de vee-nomaden die flink te lijden hebben.
Correspondent Kees Broere en cameraman Sven Torfinn trokken rond door het noorden van Kenia met nomade Halkano Abkula, die zowel hulpverlener als slachtoffer is.
Als moderne nomade is Halkano Abkula voortdurend op pad en onderhoudt hij contact met de mensen voor wie hij als hulpverlener werkt. En hij let op de dieren, om wie het allemaal draait. De veestapels vormen hun bron van inkomsten.
"Ons voedsel en alles wat we weten en gebruiken komt van de veestapels. We zijn heel trots op ons vee. Sommige mensen hebben contant geld op zak. Anderen gaan naar een bank om geld te halen. Maar voor de nomaden geldt dat hun kudde hun contant geld is."
Droogte is in het noorden van Kenia, net als in andere gebieden in de Hoorn van Afrika, een eeuwenoud fenomeen. Gemiddeld elke tien jaar blijft de hoeveelheid regen fors achter bij wat mensen en dieren nodig hebben. Het grote verschil van de laatste jaren is dat de periodes van droogte zich veel sneller achter elkaar voordoen.
Het gevolg is dat het gebied te weinig tijd heeft om van eerdere droogte te herstellen. De afgelopen jaren zijn de gevolgen hiervan heel zichtbaar.
Traditionele waterplaatsen voor het vee lijken voorgoed uitgedroogd. De nomadische bevolking van het gebied moet daarom met haar koeien, geiten, schapen en kamelen steeds verder trekken om voor de dieren water te vinden.
"'Er is op veel plekken een gebrek aan waterbronnen. De nomaden trekken daarom veel rond. En wij volgen ze om de groep van water te voorzien. Want voor je het weet, zijn ze weer honderd kilometer verder."
Door de steeds vaker terugkerende droogte trekken de nomaden nu veel meer rond in de buurt van wegen en dorpen waar permanente waterbronnen zijn te vinden. Sommige gemeenschappen sturen alleen nog de volwassen mannen met het vee de droge vlaktes in.
Anderen kiezen ervoor het nomadenleven op te geven en zich permanent te vestigen om een kleine boerderij te beginnen. Halkano Abkula probeert deze mensen te helpen met het opzetten van kassen, zodat zij daar hun gewassen kunnen laten groeien. Maar ook daar brengt de droogte steeds meer schade toe.
De regering is een groter probleem dan de zon.
De steun die deze vee-nomaden krijgen, komt vrijwel alleen van buitenlandse hulporganisaties en hun lokale partners, zoals die van Halkano Abkula. Van de overheid hoeven ze niets te verwachten.
"Je kunt droogte niet voorkomen, maar de effecten ervan wel verzachten. Verzachten betekent dat je levens redt. Wij betalen de regering belasting en de regering zou ons dat geld moeten geven, zodat we de effecten van droogte kunnen verminderen. Maar dat systeem functioneert helemaal niet."