Psychiatrische patiënten krijgen onvoldoende of soms helemaal geen hulp. Dat stelt patiëntenorganisatie Landelijk Platform GGZ op basis van een meldactie onder patiënten. Plekken in psychiatrische klinieken worden afgebouwd, terwijl de zorg thuis voor psychiatrisch patiënten nog niet is opgebouwd. Het platform waarschuwt voor maatschappelijke gevolgen, zoals meer verwarde mensen op straat.
Bedden verdwijnen
De afgelopen jaren is er een begin gemaakt met de afbouw van bedden in GGZ-klinieken. In totaal moet een derde van alle bedden verdwijnen. Het is de bedoeling dat psychiatrische patiënten thuis hulp en begeleiding krijgen, de zogeheten ambulante hulpverlening. Hier gaat het alleen mis: er zijn nog niet voldoende ambulante teams om de psychiatrische patiënten de goede zorg thuis te bieden.
Bedden verdwijnen
De afgelopen jaren is er een begin gemaakt met de afbouw van bedden in GGZ-klinieken. In totaal moet een derde van alle bedden verdwijnen. Het is de bedoeling dat psychiatrische patiënten thuis hulp en begeleiding krijgen, de zogeheten ambulante hulpverlening. Hier gaat het alleen mis: er zijn nog niet voldoende ambulante teams om de psychiatrische patiënten de goede zorg thuis te bieden.
Volgens professionals is het een goede ontwikkeling dat psychiatrische patiënten steeds vaker thuis worden behandeld, maar zou de zorg thuis nog niet goed zijn.
“Er is een gat in de zorg” aldus aldus Marjan ter Avest van de patiëntenorganisatie Landelijk Platform GGZ. Uit de meldactie blijkt dat 41 procent van de respondenten het afgelopen jaar in crisis is geweest. Een crisis die niet door hulp is voorkomen.
Mijn zoon moet dagelijks een hoge dosis medicijnen innemen. Als hij geen ambulante zorg krijgt, is de kans groot dat hij zijn medicijnen niet inneemt, weer gaat blowen en weer in psychose raakt.
De zoon van Lia, die anoniem wil blijven, heeft sinds hij achttien jaar is, psychische problemen. Hij werd agressief naar zijn omgeving, sloeg een verpleegkundige in het ziekenhuis en heeft meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Haar zoon houdt al zeven jaar een bed bezet in een psychiatrisch ziekenhuis.
Hij is nu stabiel en moet daar weg om waarschijnlijk in een beschermd wonen project te gaan wonen. Zijn moeder maakt zich ernstig zorgen: “Mijn zoon moet dagelijks een hoge dosis medicijnen innemen. Als hij geen ambulante zorg krijgt, is de kans groot dat hij zijn medicijnen niet inneemt, weer gaat blowen en weer in psychose raakt. Dat is vorige keer ook gebeurd.”
Gevaar
Lia begrijpt dat er minder geld uitgegeven moet worden aan de GGZ, maar denkt dat het uiteindelijk duurder is als er geen ambulante zorg is. “Als hij zijn medicatie niet inneemt, wordt hij een gevaar voor de omgeving en dat kost nog meer geld. Hij heeft al een gewapende overval gepleegd. Ik heb liever dat zij hem tijdig bijsturen, dan dat hij straks weer terug bij af is.”
Volgens zijn moeder kan haar zoon niet meer zelfstandig functioneren in de samenleving en dat geldt voor meer psychiatrisch patiënten. “Er zijn nog zoveel andere mensen die zomaar in de maatschappij teruggeplaatst worden.”
Patiënten vereenzaming, ze zorgen voor overlast in de wijken, ze doen zelfmoordpogingen en er wordt niet op tijd gesignaleerd dat het niet goed gaat met ze, waardoor ze in crisis raken.
Niels Mulder, psychiater en voorzitter van de ambulante teams in Nederland, maakt zich ook zorgen dat er nog niet voldoende ambulante teams zijn om alle psychiatrische patiënten thuis de juiste zorg te bieden. De gevolgen zijn volgens hem groot: “Patiënten vereenzamen, ze zorgen voor overlast in de wijken, ze doen zelfmoordpogingen en er wordt niet op tijd gesignaleerd dat het niet goed gaat met ze, waardoor ze in crisis raken."
Als het niet goed gaat, moet er wel een plek zijn waar mensen, zoals ik, in levensbedreigende situaties terecht kunnen.”
Geen crisiszorg
En voor die mensen die in crisis raken, is niet automatisch plek. Volgens Platform GGZ geeft 12 procent aan geen crisiszorg te hebben gekregen, toen het wel nodig was. Patty heeft een psychotische stoornis, waar ze met voldoende begeleiding mee kan leven.
Maar op een gegeven moment verslechterde haar situatie. Ze kreeg waanbeelden, hoorde stemmen in haar hoofd en werd suïcidaal. De situatie was zo penibel dat ze opgevangen moest worden in een crisisinstelling. Maar daar was geen plek. Patty: “het had niet veel gescheeld of ik was er niet meer geweest. Ik maak mij zorgen over de toekomst, niet alleen voor mijzelf. Als het niet goed gaat, moet er wel een plek zijn, waar mensen, zoals ik, in levensbedreigende situaties terecht kunnen.”