Arend Nijstad en Aaltje Noordhuis
NOS NieuwsAangepast

Tachtig jaar samen: de mooie dingen onthouden, de lelijke vergeten

  • Pauline Broekema

    verslaggever

  • Pauline Broekema

    verslaggever

Tachtig jaar getrouwd. Het komt zelden voor. In het Drentse Echten vierden Arend Nijstad en Aaltje Noordhuis vandaag dat bijzondere jubileum.

Aaltje houdt van haar orchideeën. Op de vensterbank van de ouderenwoning in Ruinen staan ze op een rij prachtig te zijn. Iedere dag geeft Aaltje Noordhuis (99) ze stuk voor stuk twee lepels water. "Lauw water wel te verstaan", zegt dochter Roelie (71). "Want daar is ze heel precies in. En haar moeder is ook nog steeds druk met puzzelen. Ze stuurt geregeld een oplossing naar het plaatselijke krantje."

Dochter Bertha (75): "Ze heeft een paar dagen terug weer een prijs gewonnen. Een waardebon van de bakker. Ze zei dat we die mooi konden gebruiken voor de taart van vandaag."

Het blijft niet bij alleen taart op de dag dat Aaltje en Arend (101) vieren dat ze tachtig jaar geleden trouwden. Een eiken huwelijk, het komt zelden voor. Uitgever Mas Boom, kamerheer van de koning in Drenthe, heeft het nog bij de andere kamerheren nagevraagd. Geen van hen had het ooit meegemaakt. Hij komt langs met de felicitatie van de koning, die ondertekent met Alex.

Een eiken bruiloft, met de groeten van de koning

De Drentse commissaris van de koning Jetta Klijnsma en de burgemeester van de gemeente De Wolden brengen bloemen. Er zijn hapjes, er wordt champagne geschonken. Hun ouders hebben er naar toegeleefd, vertellen de kinderen. Vooral dankzij hun uitgebreide zorg kan het paar nog zelfstandig wonen.

Het paar geniet van de aandacht. Geven en nemen, zegt Arend, is het recept van hun huwelijk. "Mooie dingen onthouden en de lelijke vergeten." En, vult zijn vrouw aan, dingen uitpraten. "Ze gaan tegenwoordig zo snel bij elkaar weg. Gelukkig zijn wij mooi samen gebleven."

Toen ze trouwden in januari 1938 was er een baby in aantocht. "Ja, een moetje", zegt Aaltje. "Maar moeten we het er daar nou over hebben?" Barteld kwam en ze was er maar wat blij mee. Op die foto uit de zomer van 1938 staat ze als piepjonge, trotse moeder met een blakend gezonde baby.

Aaltje met Barteld

Ze gingen wonen in een boerderij in Echten. Melken moest ze, de dochter van de dorpssmid, nog leren. Tien koeien hadden ze. "Weet je wat zo leuk was?", vraagt Barteld. "We hadden hele jonge ouders." Zijn zusters vullen aan: "Vader is altijd heel geëmancipeerd geweest. Was ophangen. De boel voor het eten klaar zetten. Bij ons kon altijd alles. Later, als we uitgingen, maakten ze er nooit een probleem van als we heel laat thuis kwamen. We gingen niet meer naar boven, om ze niet te storen bleven dan maar beneden op de bank slapen."

Hongerwinter

Twee jaar na het huwelijk van Arend en Aaltje brak de oorlog uit. In de zomer van 1944 kwam een Amsterdamse middelbare scholier met een vriend bij het jonge gezin op het land werken, in ruil voor eten en onderdak. Het was hem niet meegevallen een adres te vinden. Op 8 augustus 1944 schrijft hij in zijn dagboek, waar de familie een afschrift van heeft: "Eindelijk geslaagd bij A. Noordhuis in Echten. Reuze aardige mensen, jong, die ons best konden gebruiken, want ze hadden geen hulp. Meteen die dag een paar karren rogge binnengehaald."

En enkele dagen noteert hij: "Vijf Amerikaanse vliegtuigen zien neerkomen waarvan één brandend over het huis. In de Hongerwinter is de HBS'er weer terug in Amsterdam en zielsdankbaar voor een voedselpakket van Arend en Aaltje. Aha, er is een pakje uit Echten! Twee pond tarwemeel, een half pond spek, en een half ons boter!!! Reuze aardig van die Noordhuizen."

Op vakantie naar Londen

De oorlogsjaren waren de lelijke dingen om te vergeten. Tot de mooie dingen rekenen ze de kinderen en kleinkinderen en vooral ook die jaren toen ze genoten van hun pensioen. Op vakantie naar Londen, hoewel Aaltje liever met de bus naar de Alpen ging. Een kaartavond, de vrouwenvereniging. Ze waren al in de tachtig toen ze nog een ballonvaart maakte boven de Drentse hei. Een ritje met de auto zit er niet meer in. Zijn rijbewijs was nog geldig, maar Arend heeft het onlangs ingeleverd.

Op zijn negentigste is hij nog begonnen met iets nieuws: dichten. Bertha: "Wij wisten ook niet wat we meemaakten, maar ineens was het er. In een album, met de weinige foto's van vroeger, zit een voorbeeld van één van zijn verzen. Er was veel vreugde en ook veel verdriet. En zo was het leven. Het verandert niet."

Om met zijn bruid te spreken: "Die tachtig jaar gingen eigenlijk zomaar en vanzelf voorbij."

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl