Zij werkten dit jaar in gebieden waar anderen van wegvluchtten

  • Annemieke van Put en Jikke Westerink

    redacteur Online

  • Annemieke van Put en Jikke Westerink

    redacteur Online

Gisteren vertelden we al het verhaal van oorlogsfotograaf Al-Rubaye die besloot in Mosul te blijven, om de rest van de wereld te laten zien hoe de Iraakse stad werd vernietigd in de strijd tegen terreurgroep IS.

Vandaag de verhalen van Daniella Liendo en Tineke Ceelen. Ook zij werkten in gebieden waar anderen van wegvluchtten.

Venezuela

"Mensen eten uit vuilnisbakken en kinderen sterven van de honger." Het lijkt een situatieschets van een land waar al jaren hongersnood heerst. Maar dit gaat over Venezuela, niet zolang geleden een van de rijkste landen van Zuid-Amerika dankzij de grote olievoorraden. Nu verkeert het in een zware economische en politieke crisis en daar lijkt het maar moeilijk uit te komen.

De 23-jarige geneeskundestudente Daniella Liendo is geboren en getogen in Caracas, de hoofdstad, en zag het land ineenstorten. Al maanden wordt er gedemonstreerd. Daarbij vallen regelmatig slachtoffers. Extreme voedsel- en medicijntekorten beginnen hun tol te eisen.

Daniella vond dat ze iets moest doen. Samen met medestudenten begon ze Cruz Verde, het Groene Kruis. "Mijn land heeft artsen nodig die hier blijven", zegt ze. Het clubje riep geneeskundestudenten op om zich aan te sluiten.

Inmiddels telt de organisatie 200 leden die zich dagelijks inzetten voor slachtoffers van de protesten. En die hulp is hard nodig, zegt Liendo: "We beginnen steeds zwaardere verwondingen te zien."

Je komt zelfs nauwelijks meer aan aspirines of insuline.

Daniella Liendo

Aan het begin van het jaar stonden mensen soms uren in de rij voor medicijnen en voedsel. "Tegenwoordig zie je niemand meer. Mensen eten uit vuilnisbakken en kinderen sterven van de honger. Ook sterven ze door gebrek aan medicijnen. Je komt zelfs nauwelijks meer aan aspirines of insuline." Daarom kopen Daniella en haar mede-vrijwilligers medicijnen en materialen van hun eigen geld en geven ze dagelijks trainingen.

Iedere protestdag gaat een team van het Groene Kruis eropuit. In maanden van protesten was ze er maar twee keer niet bij. "Ik had veel nachtmerries door de dingen die ik zag, godzijdank zijn die nu weg."

  • Julio Castrom | Daniella Liendo Bouquet
  • Julio Castrom | Daniella Liendo Bouquet
  • Julio Castrom | Daniella Liendo Bouquet
  • Julio Castrom | Daniella Liendo Bouquet
  • Julio Castrom | Daniella Liendo Bouquet
  • Reuters

Daniella denkt terug aan de keer dat ze een jongetje moest redden. "Ik herinner me nog steeds zijn naam: Pestano. Hij was gewond door een kogel in zijn buik, die zijn lever en alvleesklier had doorboord. Terwijl ik hem behandelde raakte hij bijna in een shock. Godzijdank konden we hem op tijd naar het ziekenhuis brengen en hem redden."

Voor Daniella betekent het werk dat ze haar angsten moet uitschakelen. "Je moet eerder bang zijn voor het idee dat je nooit kunt ontsnappen aan deze verschrikkelijke situatie in het land."

Myanmar en Bangladesh

Aan de andere kant van de wereld, in Myanmar, zijn dit jaar veel mensen op de vlucht geslagen uit angst voor geweld, plunderingen en onderdrukking. Honderdduizenden Rohingya, moslims uit het boeddhistische Myanmar, trokken de grens over naar Bangladesh.

Tineke Ceelen, directeur van Stichting Vluchteling, reisde in oktober af naar het grensgebied van Myanmar en Bangladesh en sprak met Rohingya-vluchtelingen in het kamp bij de stad Cox's Bazar.

"Een vrouw zat op de koude grond en was gesluierd. Ze kon het nauwelijks vertellen, en was alleen nog met haar zus. Ze hebben samen gezien hoe haar ouders en haar broer zijn vermoord. Samen met haar zus keek ze toe toen zijn keel werd doorgesneden."

Het is het enige verhaal dat Tineke Ceelen heeft opgeschreven. "De andere verhalen waren zo schrijnend en niet te beschrijven. Het meisje werd daarna verkracht, door dezelfde militair die haar broer de keel doorsneed."

Ze rende weg, naar de grens. Met een boot wilde ze de rivier oversteken naar Bangladesh, maar ze had niets om de overtocht mee te betalen. "Uiteindelijk leverde ze haar twee oorbelletjes in, het enige dat ze nog had."

  • Getty
  • Reuters
  • K.M. Asad / Zuma Press
  • ANP
  • Getty

Voor Stichting Vluchteling reist Ceelen vaker naar gebieden waar mensen vandaan vluchten. "Bij deze reis was alles anders, het was een van de moeilijkste reizen die ik heb meegemaakt." Ceelen zag geïmproviseerde toiletten. Ze zag hoe met bamboe en zeil tenten waren gebouwd en hoe daar tussendoor slangen kropen. "Het kamp is vlak bij een natuurpark gebouwd. Er was net een kudde olifanten door het kamp getrokken. Die hadden vluchtelingen vertrapt."

De vrouwen 'huilden hun verhaal'. "Een vrouw vertelde hoe haar gezin voor haar ogen vermoord werd. Ze had haar kind nog op haar arm. Een militair rukte het van haar weg en gooide het kindje in het vuur."

Terwijl ze met de vrouwen sprak, zagen ze aan de andere kant van de rivier de dorpen branden.

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl