Harvey vernielde zeker half miljoen voertuigen in autoverslaafd Houston
"Even dacht ik dat ik nooit meer aan de bak zou komen. Mijn achternaam is immers rampzalig", grapt Bryan Harvey. Hij klimt in zijn Dodge Ram 5500, een sleepwagen, en slaat de zware deur dicht. Op het portier staat: Harvey's Towing.
Het toeval wil dat zijn naam dezelfde is als de verwoestende orkaan die zijn stad Houston twee weken geleden onder water zette. Bryan Harvey zit allesbehalve stil deze dagen. Zijn bedrijf werkt de klok rond om te helpen bij de berging van honderdduizenden beschadigde auto's.
Volgens voorzichtige schattingen ging een half miljoen voertuigen verloren. Sommigen vrezen dat het weleens het dubbele kan worden.
De orkaan en de daaropvolgende overstromingen hebben een levensgroot probleem blootgelegd; Houston is veel te afhankelijk van autovervoer. Vrijwel geen stad in de Verenigde Staten is zo op de vierwieler ingericht als deze metropool met 8 miljoen inwoners.
Veertienbaanswegen gaan op sommige verkeersknooppunten in vijf verdiepingen over elkaar heen. Honderden kilometers asfalt waarover forenzen iedere ochtend in files van de buitenwijken naar het centrum schuiven. En 's avonds weer terug.
"We hebben nu zelfs een ringweg op 45 kilometer van de stad", zegt Kyle Shelton. Als planoloog aan de Rice Universiteit onderzoekt hij de stadsplanning van Houston. "Met name na de Tweede Wereldoorlog begon de gemeente explosief hard te groeien."
De ontwikkeling van een openbaarvervoernetwerk had daarbij lange tijd geen prioriteit. Pas sinds kort wordt er gewerkt aan trams en een fietsdeelplan zodat mensen in het centrum korte afstanden per fiets kunnen overbruggen. "Maar in de verre buitenwijken hebben mensen daar natuurlijk weinig aan", benadrukt Shelton. "En dus zijn ze haast compleet afhankelijk geworden van personenvervoer."
Wanhoop
Bryan Harvey onderschrijft dat. Hij ziet de wanhoop in de ogen van mensen bij wie hij hun kapotte auto komt wegslepen. Ook omdat de meeste schade is aangericht in wijken waar mensen het toch al niet breed hebben. "Hoe kom je nu op je werk? Bij de winkel? Hoe breng je je kinderen naar school of naar het ziekenhuis? Het verlies van hun voertuig is rampzalig voor deze mensen."
Mensen zoals Emily Welton. Een dag na de overstromingen vond zij haar Honda Accord terug onder een laag modder. "Het water was tot aan het dak gekomen", wijst ze aan: "Ik kreeg de deur niet eens meer open. Ik zag meteen dat hij total loss was."
Al een paar weken bivakkeert Shelton in hotels, omdat ook haar huis beschadigd is. "Het is heel zwaar geweest zonder die auto. Ik kan nergens naartoe. Niet naar de winkel; mijn dagelijkse leven is compleet..." Ze maakt de zin niet meer af en gebaart dat het wel duidelijk is hoe lastig haar situatie is.
Iedere avond schrob ik het vuil van mijn lichaam.
Bryan Harvey zet een metalen tang tussen de voordeur van haar auto en trekt het portier open. In een reflex schiet hij naar achteren en slaakt een luid: "Wauw!" Een walm van rottende bekleding en chemicaliën komt naar buiten. "Hier wen je nooit aan. En je moet ontzettend uitkijken voor schimmels en E. colibacteriën. Iedere avond schrob ik het vuil van mijn lichaam."
Piepend en krakend wordt de zwarte Honda op de sleepauto gehesen. In God We Trust, heeft Harvey op de Dodge laten schilderen. "Dat is het enige wat we kunnen doen, toch? Hopen en bidden dat al deze mensen er weer bovenop komen."
