Vierdaagse is feest voor lopers én kijkers

• Carmen Dorlo

  redacteur Online

Zuchtend loopt de man de finish over op de Wedren. "Zo, geen blaren", zegt hij opgelucht. De man is een van de tienduizenden lopers die de eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse hebben uitgelopen. Hij steunt met zijn handen op zijn knieën. "Het was een lange dag."

Een lange maar verzadigende dag want bij de finish zijn alleen maar tevreden gezichten te zien. "Het is alsof ik de eerste keer over de finish kom, maar het is al de 18e keer dat ik meedoe", vertelt een mannelijke deelnemer lachend. Een andere man is trots. "Ik ben twee uur eerder binnen dan vorig jaar!"

Om de vermoeide Vierdaagselopers op te beuren, zet de beveiliging in op enthousiasmeren. "Goed gedaan", schreeuwt een van de beveiligers. Hij applaudisseert luid. "Deze wandelaars leveren een prestatie. Je ziet soms hele groepen langskomen, maar je ziet ook wandelaars die alleen lopen. Dan zeg ik: die verdient gewoon even een applaus, een beetje aanmoediging."

De eerste wandelaars begonnen vanochtend om 04.00 uur aan de loop. Opgewekt, toen nog zónder blaren, en nuchter. In tegenstelling tot hun supporters, die rechtstreeks (en aangeschoten) van de Zomerfeesten kwamen om hun wandelaars aan te moedigen.

Geschreeuw, zang, high fives, dans, een enorme wave en zelfs een (nep-)huwelijksaanzoek: het jonge publiek deed er alles aan om de wandelaars zo bijzonder mogelijk aan te moedigen.

Zo stond er ook een meisje met een gitaar op de stoep. "Ik heb een Vierdaagse-liedje geschreven", schreeuwde ze. "Vierdaaaagse, vierdaaaagse" - een betere songtekst kwam er zo vroeg in de ochtend niet uit.

In de stoet wandelaars trok een groep jonge vrouwen de aandacht. "We zijn met zijn vijven", zei een van hen. "We zijn van plan om elkaar 160 kilometer lang te steunen. De een is wat makkelijker in de ochtend, de ander in de avond. We weten precies op welke momenten we elkaar moeten helpen."

Rond 07.00 uur kregen de laatste diehard-supporters door dat er bijna geen ontvangers meer waren voor hun high fives en liep het gebied rond het startpunt leeg. In Elst, zo'n twaalf kilometer verderop, waren de vroege lopers toen al lang gearriveerd. "Het gaat goed", vertelde een jonge vrouw. Ze had nog geen blaren. "Ik weet van vorig jaar wanneer ik mijn rust moet nemen. En dat ik moet genieten!"

Ook in Elst kon niemand om de Vierdaagse heen. Er stonden strandstoelen langs de weg, keiharde muziek kwam uit de boxen en een man op stelten begroette de lopers. Op sommige plekken stonden enthousiaste kinderen bakken vol snoep en spekjes uit te delen. "Ik geef het liefst spekjes aan politieagenten", vertelde een jongetje.

Een vrouwelijke Elstenaar noemt de Vierdaagseweek een "echte feestweek". "Ik neem hier elk jaar speciaal voor vrij. Het heeft gewoon iets, dat wandelen. Het is gezellig om te kijken."

Langs de hele route door het dorp werden wandelaars voorzien van water en eten. En ze werden natuurlijk aangemoedigd, met zang, applaus en geschreeuw. "Jullie kunnen het, jullie zijn al op de helft!"

Opgewekt

En de lopers? Iedereen die we spraken, was opgewekt. Het regende antwoorden als "het gaat fantastisch", "de sfeer is beter dan ooit" en "blaren? Ik heb nog nooit blaren gehad!"

Terwijl een deel van de wandelaars nog door Elst liepen, kwamen de eersten alweer over de finish in Nijmegen. Daar stond de lopers een keuze te wachten: rechtdoor, richting huis? Of rechtsaf, richting de bar? Het leeuwendeel leek voor optie 2 te gaan. Richting de bar, richting het bier, en proostend op de drie dagen die nog komen.