'Juist mijn man waarschuwde altijd dat het niet veilig was op het werk'

Ze zijn eigenlijk dubbel slachtoffer: de nabestaanden van mensen die omkomen door een ongeval op het werk. Want naast het verlies van hun geliefde, krijgen ze vaak ook nog eens te maken met een lange juridische nasleep, waarbij ze soms zelfs onfatsoenlijk worden behandeld.

Dat ondervond ook Laura Brugmans. Ze verloor haar man Cees vijf jaar geleden. Hij kwam om het leven toen op het werk een papierrol van 600 kilo op hem viel.

Op slag dood

"Hij werkte in de Rotterdamse haven en was van zulke grote papierrollen aan het controleren. Er kwam een heftruckchauffeur aanrijden met vier rollen op zijn wagen. Officieel mogen daar maar twee op. Dus toen ging het fout. Er viel een rol op hem en hij was op slag dood", vertelt ze.

En dat terwijl haar man al jaren waarschuwde dat de veiligheid bij zijn bedrijf soms te wensen overliet. "Juist hij was degene die zijn collega's altijd waarschuwde voorzichtig te zijn."

Wachten, wachten, wachten...

De details van het ongeval hoorde ze pas negen maanden later. Al die tijd was ze in afwachting van de Arbeidsinspectie, maar die liet niets weten. "Daarom heb ik ze uiteindelijk zelf maar gebeld, want het bedrijf waar mijn man werkte, wilde ook niets vertellen omdat de procedure nog liep. En tja, zonder informatie slaat je fantasie op hol."

Het is een van de vele dingen waar ze tegenaan liep. Indringend beschrijft ze ook de juridische nasleep van het ongeval. Want plotseling moest ze niet alleen de dood van haar man verwerken, maar kreeg ze ook te maken met de ingewikkelde procedures van verzekeraars, de officier van justitie en letselschadeadvocaten.

"Het is echt een hele papierwinkel. Om iets van de verzekering te krijgen bijvoorbeeld moet je al je inkomsten, verzekeringen, hypotheekgegevens en zo opsturen. Zij berekenen dan inkomstenderving als gevolg van het overlijden van je man. Dan krijg je een vergoeding. Maar hoe en wat precies, daar hoor je heel weinig over."

Sterker nog: de verzekering wilde haar naar eigen zeggen eerst niet eens een vergoeding geven omdat ze haar auto had verkocht en dus volgens de verzekering voldoende inkomsten had. Met behulp van haar advocaat en een portie geduld kreeg ze, na 2,5 jaar wachten, alsnog een vergoeding.

Schrijnend vond ze het en dus richtte ze de Stichting Arbeidsongevallen op. Ook schreef ze een boek: En toen ging de bel. Langzaamaan komt er zo meer besef over de gevolgen van een arbeidsongeval.

Toch kunnen bedrijven nog een boel leren volgens haar: "Ik heb wel wat lezingen gegeven over veiligheid. En de meeste bedrijven hebben er ook wel het een en ander over op papier staan. Maar de handhaving laat vaak nog te wensen over."