'Geen dode kinderen en bloed, maar het gewone Jemenitische leven'

• Trudy van Rijswijk

  Verslaggever

Ik sta voor een portret van een vrouw uit Jemen, een opname die heel close is gemaakt.

De vrouw heeft duizend rimpels, en geen tanden. Ze heeft een grijze doek om haar hoofd en kijkt vriendelijk de wereld in. Ze is 90 jaar oud, woont in Jemen en is feministe. Hoe je dat moet zijn, heeft ze geleerd van de televisie. Ze kan niet lezen of schrijven, maar ze heeft een piepklein, stokoud tv'tje. Daar zoekt ze alleen maar programma's op die gaan over vrouwen en hoe die zouden kunnen leven.

Ze is te zien op een fototentoonstelling in Den Haag van de fotografe Thana Faroq. Faroq is geboren in Jemen en is al een hele tijd fotografe. Ze fotografeerde nooit vrouwen, want vrouwen in Jemen houden er niet van om op de foto te gaan.

Tot ze in een klein stadje in Jemen, Taiz, een vrouw tegenkwam van in de 50, die zei: "Ben je fotograaf? Fotografeer me dan, en ik zal je mijn verhaal vertellen in deze verschrikkelijke oorlog." Faroq zei: "Weet u het zeker?" Waarop ze antwoordde: "Natuurlijk, sinds wanneer is een vrouwengelaat iets om je voor te schamen?"

Faroq fotografeerde haar en hoorde dat ze in een vluchtelingenkamp gebrek had aan alles. En dat terwijl ze moest zorgen voor haar man, haar kinderen en inmiddels ook kleinkinderen. En hoe ze ondanks alle noden die ze zelf had, elke dag mensen water ging brengen die dat zelf niet konden halen.

Ook de 90-jarige vrouw vond dat Thana Faroq een taak had als fotograaf, en vooral door moest gaan met haar werk. "Pak je camera, en ga door”, zei ze. “Laat de wereld zien wat hier speelt."

Dat vonden zeer veel vrouwen die Faroq tegenkwam. Ze stimuleerden haar om het werk te fotograferen dat nu te zien is in Den Haag. Vrouwen die het leven draaiende houden in een burgeroorlog die al duizenden levens eiste.

Niet bang

Ik vraag haar hoe het mogelijk is om zulke mooie portretten te maken van mensen die leven onder zulke verschrikkelijke omstandigheden. "Je hebt gelijk", zegt ze. "Dit is niet het gezicht van de oorlog. Dat zijn dode kinderen, huilende moeders, lijken en bloed. Maar ik heb niet de dood willen fotograferen, maar het leven. Ik wil portretten maken waar je graag naar kijkt. Het gewone leven waar je niet bang voor bent, wat je boven je bank wilt hangen."

Faroq wil tonen dat Jemenieten ook mensen zijn. "Zodat je je verbonden kunt voelen met ons. We lijden allemaal door de oorlog, ook mannen en kinderen. Maar de grote last van deze wrede oorlog ligt op de schouders van vrouwen. En ik vind het mijn plicht om dat met mijn camera aan de wereld te laten zien."

De foto's van Thana Faroq zijn tot dinsdag te zien in Den Haag, in galerie Anna aan de Korte Vijverberg 2.