De hel van Bataclan uitgebeeld in een strip

Hij ligt op de grond, naast een lichaam. Hij kijkt om zich heen en neemt de balans op. "Ik leef nog. Een levend wezen tussen de doden." Het is een passage uit het stripboek van Fred Dewilde, een Fransman die de aanslag op het Bataclan-theater op 13 november vorig jaar overleefde.

Twee uur lang ligt Fred Dewilde (een pseudoniem omdat hij anoniem wil blijven) als versteend op de vloer van het theater in Parijs. In het halfdonker raakt hij de hand aan van zijn buurvrouw, een onbekende. Ze leven nog maar baden in het bloed.

"Ze had mijn dochter kunnen zijn", schrijft Fred. De twee kennen elkaar niet, maar proberen elkaar te troosten. Met zachte stem, want ze weten dat de moordenaars hen zullen doden als ze geluid maken.

Bij één van de tekeningen waarop hij naast de vrouw ligt, beschrijft Fred zijn angst als zijn telefoon afgaat. "Een bericht op mijn telefoon. Geen schot. Nog een bericht, weer geen schot (...) Dit keer wordt er gebeld. Mijn vrouw? De collega die tegenover ons woont? Mijn zoon? Bij elk geluid vrees ik het schot dat volgt."

Het stripboek Mon Bataclan komt vandaag uit in Frankrijk, België en Zwitserland, bijna een jaar na de hel in het theater waar moslimextremisten negentig mensen doodschoten. Er staan ook 22 pagina's met getuigenverslagen in.

De 49-jarige Dewilde, vader van drie kinderen, beeldt de terreur uit in zwart-wit. De jihadisten zijn skeletten met doodse, witte gezichten.

Het maken van het boek was voor hem als therapie. "Het was een uitlaatklep. Ik merkte dat het me goed deed om te herbeleven wat er is gebeurd", zegt Dewilde in een interview met Le Parisien. "Als het moment van de aanslag te pijnlijk werd, zocht ik naar metaforen, zoals de skeletten die de terroristen moeten voorstellen."

Het tweede deel van het boek heeft de titel Weer leven. Daarin beschrijft Dewilde hoe moeilijk het was om de draad weer op te pakken. "Waarom zou ik me vandaag wassen? Of eten? Ik heb geen trek." Hij schrikt van geluiden en hij kan zich nergens op concentreren.

Dewilde waardeert de moeite die zijn familie doet om zijn trauma te verwerken. Vooral humor is daarbij belangrijk voor hem. Zelfs toen hij op de vloer van het Bataclan lag, fluisterde hij grapjes naar de vrouw naast hem, zo staat in het boek.

De Fransman wil niet dat de moslimgemeenschap wordt aangekeken op de terreur die zijn land heeft getroffen. "De vijand heeft geen kleur en geen religie. De vijand is fanatisme, het is angst, het is de krankzinnigheid die tot oorlog leidt."