Alexis en Oumar, twee van de 50 miljoen kinderen op de vlucht

Een beter leven, zorgen dat zijn zes broertjes en zusjes naar school konden. Dat was het doel van de 16-jarige Alexis, die vanuit Honduras naar de Verenigde Staten vertrok. Maar de reis eindigde abrupt toen hij in Mexico van een trein viel en een been verloor. "Toen ik van de rails afkroop, realiseerde ik me dat het klaar was."

Alexis is een van de miljoenen kinderen die wereldwijd huis en haard verlaten op zoek naar een beter leven. Bijna 50 miljoen zijn het er, concludeert Unicef. Ruim de helft van die 50 miljoen, is op de vlucht voor conflicten en geweld in de wereld, de rest bijvoorbeeld voor armoede. Een aantal van hen, zoals Alexis, vertelt hun verhaal.

Unicef kwam eerder al met een deel van de cijfers, en heeft nu een overzicht gemaakt van de wereldwijde situatie. De hulporganisatie maakt zich ernstige zorgen over de veiligheid van de kinderen: die schiet in veel landen ernstig tekort en dat moet verbeterd worden. Ook de opvang van kinderen kan beter.

Voor Alexis was zijn reis na het ongeluk voorbij. In Mexico werd hij aan zijn verwondingen geholpen. "Toen ik wakker werd, wist ik dat alles over was. Mijn reis, mijn dromen. Alles wat ik wilde bereiken was plotseling verdwenen."

Nadat hij hersteld was, werd Alexis teruggebracht naar Honduras. "Het leven is ingewikkelder geworden. Vroeger hielp ik mijn moeder met de oogst van mais en bonen. Nu kan dat niet meer; ik kan de berg niet meer op. Er is niets meer dat ik kan doen."

Ondanks het ongeluk van Alexis, heeft zijn zusje Jackie hetzelfde idee. Ook zij wil de armoede ontvluchten en naar de VS gaan. Toen ze 11 jaar oud was, stopte ze met school om te gaan werken op het veld. "Ik ben bang voor wat er gaat gebeuren. Alleen de gedachte daaraan maakt me al angstig. Maar ik ben nog banger om te blijven leven zoals nu. Er is hier geen hoop."

Aan de andere kant van de wereld, in Senegal, staat de 17-jarige Oumar (niet zijn echte naam) ook op het punt om te vertrekken; hij staat aan de vooravond van de gevaarlijkste reis van zijn leven. Via de Sahara en de Middellandse Zee wil hij naar Europa komen. "Mijn doel is Italië."

Iedere week trekken duizenden migranten door de Sahara. Op weg naar Europa. "Mijn vader en moeder zijn dood", zegt Oumar. "Alleen mijn broer leeft nog. Het leven is hard hier. Daarom maak ik de reis."

Bang voor de woestijn en de zee is hij niet. "Op tv heb ik gezien dat boten omsloegen en mensen doodgingen. Maar ik ben niet bang. Als ik daar ben ga ik in de IT werken, zodat ik mijn broer in Senegal kan helpen. Op Facebook heb ik gezien dat sommige van mijn vrienden al in Italië zijn. Daarom ben ik niet bang. Ik ben zeker niet de enige, velen doen het."

In het rapport staan ook aanbevelingen voor Nederland. "Vorig jaar kwamen meer dan 18.000 kinderen naar Nederland die hier asiel aanvroegen. Dat is bijna 33 procent van alle vluchtelingen die naar Nederland kwamen," aldus Majorie Kaandorp, migratiedeskundige bij Unicef.

Volgens haar zitten er een aantal knelpunten in de opvang van de vluchtelingenkinderen. Zo kunnen ze vaak niet direct naar school, moeten ze van opvangcentrum naar opvangcentrum en zitten sommigen in de vreemdelingenbewaring. Ook de procedures voor gezinshereniging duren volgens Kaandorp lang. "Nederland is een welvarend land en deze kwetsbare groep verdient het juist hier om zorgvuldig behandeld te worden."