"Onvergetelijke strijd in Hamburg"
Als het Nederlands elftal dinsdag voor het eerst in 23 jaar weer in Hamburg speelt, staat Nol de Ruiter langs een winderig veld voor een wedstrijd van een beloftenteam.
De 71-jarige Utrechter zat op 21 juni 1988 naast Rinus Michels op de bank bij de memorabele halve finale van het EK tegen West-Duitsland.
"Een onvergetelijke wedstrijd", aldus De Ruiter over de 2-1-zege in Hamburg die voor een volksfeest zorgde. De assistent-trainer van toen zal dinsdag hooguit een flard kunnen zien van Duitsland-Nederland. "Ik werk als scout voor FC Utrecht en moet die avond naar een wedstrijd van Oranje onder 19 jaar."
Een bijzonder duel is het echter wel, zo erkent De Ruiter, aangezien Oranje voor het eerst sinds 1988 terugkeert op de plek van het oude Volksparkstadion.
Unieke dag
"Die hele dag verliep eigenlijk uniek", blikt de Utrechter terug. "Normaal gesproken deden we de ochtend voor de wedstrijd altijd een wandeling in het park, maar we waren bang dat hordes mensen achter ons aan zouden lopen. Daarom besloten we op het laatste moment naar een andere locatie te gaan, een oud havengebied. Michels zag tijdens de wandeling ineens een oud kroegje. 'Daar gaan we de bespreking doen', besloot-ie toen ineens."
In die kroeg, waar Michels en de spelers plaatsnamen op plastic stoeltjes, werd de basis gelegd voor de heroïsche confrontatie met West-Duitsland. "Het zag er daar niet uit en niemand had er op gerekend, maar juist door die locatie was iedereen ontzettend scherp. Ik legde altijd de spelhervattingen uit en bij gebrek aan een bord heb ik dat maar gedaan op een omgekeerde kalender. Binnen twintig minuten waren we klaar en was iedereen gefocust."
Koude oorlog
In het stadion barstte de koude oorlog los. Franz Beckenbauer, bondscoach van het gastland, gaf vroeg zijn opstelling prijs. "Dat deed hij normaal nooit. We vonden het dus verdacht. We hebben een mannetje op de gang bij de scheidsrechter laten staan om te kijken of ze op het laatst nog wat zouden veranderen. Dat gebeurde ook."
Tijdens en na de wedstrijd liepen de emoties hoog op. "Ik heb de Duitse verzorger een gooi gegeven, waarom weet ik eigenlijk niet. En Michels, die in 1974 de WK-finale had verloren van West-Duitsland, stak zijn middelvinger op naar het publiek. Dat zal te maken hebben met de spanningen die destijds leefden tussen beide landen."
De Ruiter: "Eigenlijk was die wedstrijd de finale van het EK. De jongens hebben daarna een flink gefeest, maar waren de dag erna weer serieus. De titel moest namelijk nog wel worden veroverd."