Hassan: vermoeidheid in benen

Sifan Hassan had graag een dagje extra rust gehad bij de EK atletiek in Zürich. Nu moest ze na haar gouden race op vrijdag op de 1.500 meter een dag later al aan de bak voor de 5.000 meter. "Ik voelde vermoeidheid in de benen. Dus mijn eindsprint was niet zo goed meer'', zei de 21-jarige Arnhemse na haar race, die dit keer de zilveren plak opleverde.

De Zweedse Meraf Bahta troefde haar af op het laatste stuk naar de finish. "Maar ik loop liever de 1.500 meter. Ik verspilde ook energie door in de bochten in te halen. Dat is te zwaar en moet ik niet doen. Maar ik ben wel blij met deze medaille hoor."

"Gilde het uit"

Voor Susan Kuijken was de bronzen medaille op de 5.000 meter een heerlijke beloning. "Ik ben geslaagd voor een test in doorzettingsvermogen'', lachte ze na haar race. "Het was nog even spannend of ik inderdaad derde was. Toen ik de uitslag zag op het scherm, gilde ik het uit.''

Kuijken heeft een broos lichaam. De ene blessure volgt de andere op bij de Nijmeegse, die in de winter woont en traint in Australië. "Dit jaar was het helemaal erg. Steeds weer ging er iets mis met mijn lichaam, waardoor ik veel te weinig wedstrijden heb kunnen lopen. Dan is deze plak wel heel mooi.''

Een intensieve behandeling bij een fysiotherapeut in Ierland kreeg het lichaam en de geest van Kuijken net op tijd op de rails. "Ik voelde me mentaal helemaal opgepept en ging hier ook van start met het doel om een medaille te halen. Vorig jaar was ik de beste Europese bij de WK. Ik wist dat het niet onmogelijk was."

Oorbellen

"Ik heb tijdens de race zo veel mogelijk voorin gelopen en ben zelf op 800 meter gaan versnellen", analyseerde de 28-jarige atlete. "Toen een paar meiden me inhaalden, dacht ik dat het er niet meer inzat. Op mijn tandvlees perste ik er alles uit wat nog in me zat."

Kuijken imponeerde vooral op het laatste rechte eind. "Mijn juniorencoach is onlangs overleden. Dat was moeilijk om mee om te gaan, zo kort voor een toernooi. Maar ik wilde dat als kracht gebruiken. Vlak voor de start voelde ik nog even aan de oorbellen, die hij mij tien jaar geleden heeft gegeven. Ik dacht: hij is bij me. Ik voelde dat ik moest afmaken waar wij op mijn twaalfde mee begonnen zijn. Ik denk echt dat ik die laatste 100 meter voor hem gelopen heb."