Rugby-iconen nemen afscheid
Voor het rugby komt er dit weekeinde een einde aan een tijdperk. In de personen van Brian O'Driscoll en Jonny Wilkinson worden twee spelers uitgezwaaid die vijftien jaar het gezicht van de sport bepaalden.
De Ier O'Driscoll en de Engelsman Wilkinson genoten binnen de rugbysport eenzelfde status als Messi en Ronaldo bij het voetbal, Federer en Nadal bij het tennis en Kramer en Wüst bij het schaatsen. Beiden zijn echter inmiddels 35 jaar oud en hebben daarmee, naar eigen zeggen, de pensioengerechtigde leeftijd voor rugbyers bereikt.
In september al liet O'Driscoll weten bezig te zijn aan zijn laatste seizoen. Veertien dagen geleden besloot ook Wilkinson een punt achter zijn loopbaan te zetten.
Steunpilaar
Vanavond is het zover. Brian O'Driscoll en Jonny Wilkinson spelen in hun clubcompetitie de finale om het kampioenschap.
Voor de Ier O'Driscoll wordt de finale van de Rabo Direct Pro12 competitie - het gezamenlijke clubkampioenschap van Ierland, Schotland, Wales en Italië - zijn laatste profwedstrijd. De Engelsman Wilkinson staat met Toulon voor de finale van de Franse competitie.
O'Driscoll, de top-tryscorer en steunpilaar van Ierland, nam in maart al afscheid als international met de winst van de Six Nations. Het was zijn tweede titel in het meest prestigieuze rugbytoernooi van Europa. Daarnaast deed hij mee aan liefst vier wereldkampioenschappen. Sinds 1999 was zijn status binnen de nationale ploeg onomstreden. Hij speelde 142 interlands en was goed voor 47 try's.
Maar O'Driscoll was meer dan alleen een scorende machine. Hij stond verdedigend ook zijn mannetje. Dat maakte hem misschien wel tot de meest complete rugbyer van deze tijd. In maart nam hij emotioneel afscheid van zijn land, om daarna nog het seizoen af te maken bij zijn club Leinster.
Internationale faam
De Engelse vedette Jonny Wilkinson werkt zijn laatste wedstrijd af in de finale van de Franse competitie met Toulon tegen Castres. In 2011 stopte hij al als international, om nadien zijn talenten alleen nog te etaleren in dienst van zijn Franse club.
De fly-half speelt sinds 2009 voor Toulon. De afgelopen twee seizoenen leidde Wilkinson de club nog naar de winst in de Heineken-Cup, de Europacup 1 in het rugby. Internationale faam verwierf hij echter met name met zijn dropgoal in de WK-finale van 2003, waardoor Engeland won van Australië. Vier jaar later bereikten Wilkinson en de zijnen opnieuw de WK-finale, maar die werd verloren. Daarnaast won hij vier keer de Six Nations.
Blanco cheque
Sportief en commercieel kende Wilkinson welhaast zijn gelijke niet in het rugby. In 2010 bood Toulon-president Mourad Boudjellal hem een blanco cheque.
De president heeft deze week zelfs bij de Franse bond het voorstel ingediend om in de toekomst geen Toulon-speler meer het rugnummer 10 te laten dragen, als eerbetoon aan de niet te evenaren Wilkinson. Een curieus verzoek aangezien rugnummers in het rugby gebonden zijn aan de posities in het veld.
Op het komende WK, in het najaar van 2015, zullen O'Driscoll en Wilkinson voor het eerst sinds lange tijd ontbreken, waarmee de weg open ligt voor nieuwe Europese sterren. En die zijn er, menen kenners. Zo heeft Wales een uitgebalanceerde jonge ploeg met een aantal opvallende spelers en telt Engeland enkele spelers met een fenomenale traptechniek. Of misschien wordt het wel het tijdperk van Tim Visser, de tot Schot genaturaliseerde Nederlander.