Borst "had nog zo veel plannen"

Door verslaggever Pauline Broekema

Op een stoel, vooraan in de kerk, liggen papieren zakdoekjes in een grote verpakking. Ze zijn voor de aanwezigen bij de herdenking van Els Borst.

Er hangt een scherp verdriet in de Domkerk in Utrecht. Een smart als in Bachs Erbarme Dich. Ademloos wordt geluisterd als countertenor Sytse Buwalda de aria uit de Matthäus-Passion zingt na de indrukwekkende toespraak van dochter Andra Neefjes-Borst.

Servetje

"Mijn ouders waren een prachtig stel mensen", zegt Andra. Ze schetst hoe haar moeder in 1988, toen ze weduwe werd, een benoeming als hoogleraar accepteerde. Het was haar bedoeling zo haar werkzame leven af te sluiten. Tot Hans van Mierlo haar vroeg minister van Volksgezondheid te worden.

Op een terras in de zon hoorde de D66-voorman haar bezwaren aan. Noteerde ze op een servetje en veegde daar vervolgens zijn mond mee af. "Dus werd mams minister."

Haar moeder bleef, ook als bewindsvrouw, wie ze was: een arts. De zorg en de patiënt stonden in beleidszaken altijd voorop. "En", zegt haar dochter, "nooit was er een minister die zo gepassioneerd kon praten over niet ingedaalde teelballetjes".

Trotse oma

Els Borst was een trotse oma. De oudste dochter van Andra Neefjes kreeg de naam van haar beroemde grootmoeder. Toen ze ter wereld kwam zat oma in vergadering. Het nieuws moest worden doorgegeven via de secretaresse en de bode. Dus kreeg de minister een briefje onder haar neus geschoven: "De baby is geboren".

De nieuwe oma vroeg meteen schriftelijk om meer details. De kersverse moeder wilde het haar heel graag zelf vertellen, maar moest het nu anders doen. Op het volgende kattebelletje stond: "Het is een meisje en we noemen haar Els".

De minister werd gevraagd wat er toch aan de hand was. Een ramp? Nee dus. Ze was oma geworden en kreeg applaus.

Minister van Staat

Dat ze minister van Staat werd, beschouwde Borst als een kroon op haar werk. Veertien maanden geleden belde ze Wim Kok, ook minister van Staat. "Wim, moet je horen, nu word ik opnieuw collega van je", herinnert Kok zich.

Dochter Andra weet hoe ze ervan genoot. Haar moeder begon aan weer een nieuwe carrière. Als wijze vrouw. "Ze was nog zo actief. Ze had nog zo veel plannen. Dat is nu afgebroken."

Waarna het Erbarme Dich klonk, met melodie en woorden die het verdriet vatten. "Zie toch. Hart en ogen wenen bitter om U."