De evolutie van het schaatspak

Franz Krienbühl was de eerste schaatser die met een pak uit één stuk zijn races reed. De Zwitser, mateloos populair in Nederland maar geen hoogvlieger op de schaatsbaan, introduceerde het pak in 1974. Twee jaar later gingen ook de Nederlanders over op het 'Krienbühl-pak'.

Tijdens de NK afstanden in 2013 introduceerde Sven Kramer de laatste versie van het pak. Het materiaal waarvan Kramers pak vervaardigd is, is de belangrijkste verandering.

Innovaties

In de tussenliggende jaren waren er diverse innovaties om de schaatsers harder te laten gaan. Zo werd in de aanloop naar de Spelen van Nagano in 1998 de schaatsstrip geïntroduceerd. Volgens de onderzoekers leverde het 'simpele' randje een tijdwinst op van een halve seconde per ronde. Gianni Romme pakte er in Nagano in ieder geval twee gouden medailles mee.

In 2002 kwamen de uitvinders van de schaatsstrips met een geheel nieuw aerodynamisch pak. "De strips hebben duidelijk tijdwinst opgeleverd in de wedstrijden, maar de meeste schaatsers nemen het niet zo nauw met de positie van de strips en dan werkt het minder goed'', vertelde TU-onderzoeker Nando Timmer destijds in Delta, het magazine van de Technische Universiteit Delft. Het pak werd voorzien van driehoekjes op strategische plaatsen om de aerodynamica te verhogen.

Samen met Leo Veldhuis ontwikkelde Timmer het schaatspak waarmee de Noorse schaatsers in 2002 naar de Spelen gingen. Het leverde Noorwegen twee bronzen medailles bij de mannen op.

Swift Skin II

In 2006 moesten de Nederlandse schaatsers het doen met de 'Swift Skin II', maar daar waren de sporters niet content mee. Eigenlijk was alleen Jan Bos tevreden over het pak dat volgens de andere schaatsers vooral gebrekkig was in pasvorm. Ook vonden de betrokken olympia-gangers dat het pak niet snel genoeg was.