"En nu begint de Vuelta pas echt..."
Ronde van Spanje-kenners hebben het erover: de Vuelta is na de eerste rustdag pas echt begonnen. Je kunt je dat nauwelijks voorstellen als je het eerste deel, zeg maar het linker gedeelte van de koers, hebt gezien, maar de echt zware etappes moeten nog komen.
door Mart Smeets
Ik schrijf dit donderdag in een hotel dat op anderhalve kilometer van het parcours loopt; straks rijden we via een plaatsje bij Manresa (waar Josep Guardiola vandaan komt) de Pyreneeën in om eerst in Andorra (het trainingsgebied van Joaquim Rodríguez) en later in Frankrijk, in de buurt van de Peyresourde, aankomsten omhoog mee te maken.
Het weer is goed, de belangstelling van de gemiddelde Spanjaard voor de nationale wielerronde is gemiddeld, want er is hier o zo veel anders op het gebied van sport te doen. 'Olympisch' Madrid, het EK basketbal, de voetbalcompetitie die op punt staat open te breken... het fietsen hangt er een beetje bij, zo lijkt het me.
Wat de mensen hier bezighoudt? Vooral die verrassende "move" van autocoureur Alonso. Hij wordt hier nu aangezien als halve redder van het Spaanse wielrennen nu hij, op sterke aandrang van zijn vriend Samuel Sánchez 'het nummer' van Euskaltel heeft gekocht en die ploeg voort kan. Ja, met geld van vrienden en zakenpartners van de Formule I-man. Dat was een zeer opmerkelijk bericht, nietwaar?
Excellent trainingswerk
Vielen andere zaken op? Ja, de serieuze inzet van Fabian Cancellara, die de tijdrit van Tarazona tot een waar kunstwerk verhief. Het is al vaker gezegd: voor renners die tijdens de wereldkampioenschappen op de weg, of tijdens de tijdrit 'goed' willen zijn, is de Vuelta een prachtige springplank.
In een aan te raken verleden deden de Italianen Gianni Bugno, Franco Ballerini en Paolo Bettini dat, dit jaar kozen de tijdrijders Cancellara en Tony Martin hun terrein uit voor excellent trainingswerk in wedstrijdvorm. Zoals de renners stellen over de Vuelta: goede hotels, goed eten, lossen wanneer je wilt lossen en aanklampen wanner je dat wilt. Het klassement is niet belangrijk; je pikt gewoon je dagen eruit en zo ga je op weg naar de WK.
De prachtige solo van Martin, die 31 meter te kort kwam voor de dagzege, was een fraai staaltje van onbuigzaamheid van de Duitser. De beelden van die finale waren priemend spannend; niet alleen in de laatste honderden meters, maar toch zeker de laatste twintig kilometer toen één man alleen twaalf seconden voorsprong op het complete peloton wist te behouden. Wellicht is de gedachte gerechtvaardigd dat het peloton met Martin speelde, maar doe het maar eens, wat Martin deed. Grote klasse.
Mollema ervaart dat twee grote rondes te veel is
Voor Flip Gilbert is dus nu ook 'the curse' van de regenboogtrui weg en kan ook hij wat minder gestresseerd rijden op weg naar Florence en ja, dan kom ik bij de Nederlandse coureurs uit. Laurens ten Dam heeft nog enigszins hoop aan te kunnen klampen, maar dat is ook alles. Bauke Mollema heeft moeten ervaren dat twee grote rondes in één seizoen vooraan rijden voor hem te veel is. Aanklampen was al moeilijk voor hem en al voor de eerste rustdag moest hij zijn ideeën en misschien wel hoop op een goede klassering bijstellen.
Opmerkelijk: in de heuvelachtige etappe naar Tarragona verloor hij direct plaats en tijd; het deed er ineens niet meer toe. Ook Wout Poels, die misschien ook nog wel gehoopt had in een redelijke toppositie uit te komen, moest al snel ervaren dat de benen niet goed waren om met de topjongens mee te koersen. Zijn plaats nu? Heel ver weg. De nog in koers zijnde landgenoten staan veelal op het tweede blad (Hoogerland 133, Poels 135, Sinkeldam 141, Westra 161, Stamsnijder 176 en Kreder (lange tijd niet 100% geweest) 182.
Alleen Ten Dam 17, Mollema 36 en de soms dapper koersende Clement 64, haalden tot vrijdag het eerste blad. Dat is dus tegenvallend, maar geeft waarschijnlijk ook wel aan wat de positie is van de Nederlandse profrenner in een grote ronde.
Horner onbegrijpelijk goed
Om nog even duidelijk te maken hoe moeilijk het is in wielrennen 2.0 in juli en in augustus/september 'vol' te gaan, wijs ik op de plaatsen van de subtoppers/goede helpers-in-de-Tour, Fuglsang en Kreuziger. Ook zij staan ver weg, resp. 40 en 65 op niet mis te verstane achterstand.
Wie wel goed presteren? Nibali, goed uitgerust naar het lijkt, Horner, onbegrijpelijk goed als de weg steil omhoog gaat, en ik ben gecharmeerd van het rijden van Roche, Pozzovivo, helemaal van Majka, König, Nerz, Capecchi en, ietsje minder, maar toch verrassend, Kangert en Marczynski.
En ja, dan staan de oude Spaanse krijgers Valverde en Rodriguez nog in de top tien. Verleden jaar maakten zij er samen met Contador een superbe laatste week van. Volgens heel wat insiders "onder redelijk verdachte omstandigheden", maar de dopingcontroles leverden toen niets op en de klassementen van toen staan nog.
Valverde; eens geleerd, nooit afgeleerd
Feit is wel dat zij er nog wel 'in hangen', in de top van het AK, waar Mollema, Fuglsang en Kreuziger vet hebben moeten afhaken. Welke gedachte U daarbij wilt hebben, is me om het even. Het valt wel op. Zijn zij toch taaier, ouder, geroutineerder of beter getectyleerd? Of gewoon betere renners qua inhoud? Dat laatste is ook zeer goed mogelijk, hoewel ik bij Valverde nog altijd het gevoel heb: eens geleerd, is nooit afgeleerd. Ik weet het, dit gevoel wordt niet gestaafd door laboratoriumuitslagen, maar ik heb het wel als ik hem aan het werk zie.
Ik verheug me er ernstig op
Op dus naar een zo te hopen groots weekend. Ik weet het, het klinkt waarschijnlijk kinderlijk als ik stel dat ik me er ernstig op verheug. Die fraaie beelden van dat Spaanse land, die fabelachtige vergezichten, die droge wegen, dat slingerende peloton dat van die betoverend gekleurde heuvels afkomt... De romanticus in me, zal ik maar zeggen. Die op zaterdag en zondag met het grootste plezier naast Maarten Ducrot in de gammele TVE commentaarwagen gaat zitten. Omdat hij het niet kan laten.