Mubarak onthaald als held

Door verslaggever Joris van de Kerkhof in Caïro

Alleen de legertanks staan stil, maar verder beweegt alles rondom de ingang van de Tora gevangenis in Caïro. Vrachtwagens, watertanks, tuktuks, taxi's, busjes, bussen en de mensen. In de ochtend bewegende mensen voor de ingang. Ze willen naar binnen om familieleden te bezoeken. Ze nemen eten en drinken mee. In de middag dansende en zingende mensen met foto's van Mubarak. Ze zijn door het dolle heen dat hun leider de gevangenis mag verlaten.

Het begint met één vrouw die gaat zingen. Ze loopt zo op alle camera's af. Bereidwillig zingt ze haar lied voor iedereen. Mét foto van Mubarak. Na een half uur komt er een grote scheur in de foto. Maar dat deert niet. Ze zingt door, ondanks dat de bovenlip van de voormalige president gescheurd is.

Oude foto's

Er komen steeds meer mensen en steeds meer foto's van Mubarak. Het zijn geen actuele foto's. De man is ziek en zwak. Het is feest voor een groot en sterk leider, een vitale man. Dus zijn het ook foto's van een vitale man. Als militair en als vader. Een demonstrant houdt de hele middag een soort fotoboek omhoog met familieplaatjes; Mubarak met een kleinkind achter het stuur van een auto. Mubarak in vrijetijdskleding, maar ook Mubarak in strak pak.

De schilder komt langs. Een man met drie potjes verf; rood, wit en zwart. Er kunnen strepen gezet worden op armen en hoofden. De Egyptische vlag is zo overal. Mensen wapperen ook met kleine vlaggetjes en een half uurtje staan ze tegenover de ingang van de gevangenis met een vlag van een meter of twintig groot.

Auto zonder Mubarak

Om twee uur, je vergeet de tijd een beetje als je de hele dag in de zon voor een gevangenis staat te wachten, komen er auto's naar buiten. Zou het? Zou het echt? De Mubarak-fans rennen achter de auto's aan. Ze zoenen de geblindeerde ramen, slaan van enthousiasme op de achterkant van de auto. Door de blindering kun je niet zien wie erin zitten, maar het blijkt uiteindelijk de gevangenisdirecteur te zijn.

Het is drie uur als de helikopter komt. Trompetgeschal bij de Mubarak-fans en nog enthousiaster gezang. Er verschijnen op de telex inmiddels berichten dat Mubarak zich klaarmaakt voor vertrek. Kinderen vragen of ik ook van Mubarak houd, of anders van Morsi, de afgezette president? En of ik verf op mijn gezicht wil. Als er even niet gezongen wordt, hebben voornamelijk oudere vrouwen heel veel plezier om mijn rode hoofd. Ze raden aan om de volgende keer, net als zij, een hoofddoek te dragen.

Zachtjes vliegt hij weg

De hele middag was het feest vanwege de vrijlating van de oud-president. Als de helikopter uiteindelijk de gevangenis verlaat, op weg naar het militaire ziekenhuis een paar kilometer verderop, lijkt in eerste instantie niemand dat in de gaten te hebben. De helikopter vliegt niet over de enthousiaste menigte, maar de andere kant op. Pas na een paar stille minuten gaat het gezang verder.

Mubarak is altijd goed geweest voor het land, en zal ook weer goed zijn voor Egypte. Zo is de mening in de middag. In de ochtend zitten mensen die exact het tegenovergestelde beweren. Ze veroordelen de partijdigheid in het nieuwe land. Oud-president Morsi vasthouden en zijn voorganger vrijlaten. Het leger heeft een toneelstuk opgevoerd, vindt een man die bij de gevangenis wacht om zijn zoon te bezoeken.

De tegenstanders van het nieuwe regime zijn in de middag niet meer te vinden bij de gevangenispoort. Het is het feestje voor de Mubarak-aanhangers.