Groothuis: "Hel in mijn hoofd"

Een psychose was het niet. Ernstig was het wel. Schaatser Stefan Groothuis kampte in 2011 met een flinke depressie. "Het was een hel in mijn hoofd."

Groothuis kan van nature niet tegen zijn verlies. En juist verliezen doet hij vaak vanaf 2009. Nipt verliezen. Een vierde plaats op de 1.000 meter tijdens de WK afstanden van 2009. Diezelfde ereplaats op de Spelen van 2010 in Vancouver en, alsof het nog niet genoeg was, óók vierde op de WK sprint van 2011.

Hij laadt zich in het voorjaar van 2011 nog één keer op, nadat hij bij wereldbekerwedstrijden al wel regelmatig op het hoogste podium had gestaan. "Ik wilde wereldkampioen worden in Inzell." Maar het werd brons. "Dat was een enorme klap voor mij", zegt hij twee jaar later.

"Ik sliep niet meer"

Bovenop de sportieve teleurstellingen komt nog een financiële tegenvaller; Groothuis neemt geen aankoopmakelaar in de hand en betaalt te veel voor een koophuis. Het was de druppel.

"Ik sliep echt niet meer, lag klaarwakker in bed", herinnert Groothuis zich. Negatieve gedachten krijgt hij niet uit zijn hoofd. "Zwarte mist", is een omschrijving die hij meegeeft aan NUsport, het maandblad dat zijn verhaal in februari voor het eerst optekent.

En dat terwijl zijn vrouw voor het eerst zwanger is. "En bovendien gingen de titeltoernooien steeds beter", verbaast Groothuis zich twee jaar later nog altijd over zijn eigen spiraal. "Maar ik kon het niet stoppen."

Dicht bij zelfmoord

Voor de camera van de NOS gaat Groothuis nog een stapje verder. "Of ik dicht bij zelfmoord was? Daar ben ik denk ik best wel dicht bij geweest. Dat is best wel shocking om te zeggen."

Relativeren kan hij echter weer goed. "Iedereen kan zichzelf een hel in zijn hoofd creëren, wanneer hij dat soort gedachten krijgt. Alles is dan zwart. Pikzwart. Alles kon me gestolen worden."

Ommekeer in 2012

Een directe verklaring heeft hij niet, maar in het daaropvolgende seizoen lukte alles. En scheen de zon weer. Hij kreeg een kind, werd wereldkampioen sprint en pakte goud op de WK afstanden.

De eerste stap had hij zelf gezet. "Ik belde Gee en hij heeft de psychiater gebeld", wijst Groothuis op zijn dokter Gee van Enst. "De psychiater schreef vervolgens valium en betablokkers voor. Daar werd ik rustiger van." Hij sliep 's nachts weer vijf à zes uur en langzamerhand ging het beter. Met successen tot gevolg.

Op de WK sprint van 2013 moest hij zijn wereldtitel alweer afstaan, maar dat zal hem niet weer in een depressie doen belanden. "Ik kan er nu beter mee omgaan."