Slechte reclame voor WK-gastland
Door correspondent Marc Bessems
Vier uur voor aanvang van de wedstrijd halen mijn gastheren, een groepje fans van voetbalclub São Paulo, mij op.
Ik krijg een voetbalshirt van hun club, gesigneerd door alle spelers. Getooid in zwart-wit-rood stap ik in de auto, op weg naar mijn eerste echte kennismaking met het Braziliaanse voetbal in de grootste stad van het land.
Om tien uur begint in het Morumbi-stadion de wedstrijd tegen Tigre, uit Argentinie. Het is de finale van een van de belangrijkste Zuid-Amerikaanse voetbalcompetities: de Copa Sudamericana, vergelijkbaar met de finale van de Europa League.
Met goede moed vertrekken we, om zes uur 's avonds, richting het stadion. Het is spitsuur. De toch al idioot drukke wegen van deze stad slibben verder dicht door de tienduizenden fans, op weg naar Morumbi. Dik 2,5 uur zitten we in de auto. "Bereid je maar voor, Marc. Het WK wordt nog veel erger", waarschuwde Edson, de grootste fan van het stel.
Verkeer
Het is de grote vrees van de FIFA. De wereldvoetbalbond maakt zich al langere tijd zorgen over de infrastructuur in Brazilië. De stadions, die lijken wel op tijd af te komen. Maar hoe komen de mensen op tijd bij de wedstrijden?
In alle twaalf speelsteden in Brazilië is het verkeer een ramp. Nieuwe wegen, metro- en buslijnen zijn weliswaar gepland, maar de bouw loopt vrijwel overal enorm achter op schema. En dan hebben we het nog niet eens over parkeren. Edson stuurt zijn auto uiteindelijk een braakliggend terreintje op. Voor zo'n veertig euro kan hij er zijn auto kwijt. Binnen enkele minuten zijn we volledig ingesloten door andere auto's.
Agressievelingen
Bij de ingang van het stadion wordt iedereen gefouilleerd, al zijn er eigenlijk te weinig agenten. Het oogt allemaal bijzonder chaotisch. En die indruk blijft. Ruim 67.000 mensen kochten een kaartje voor deze belangrijke finale, het stadion trilt en beeft van het enthousiasme van de fans. Achter een van de doelen, op de bovenste ring, staan duizenden leden van de sambaschool van de club.
De vicevoorzitter van die fanatieke groep fans zit naast me. Hij heeft dat gesigneerde voetbalshirt geregeld. "Die Argentijnen", zegt hij, "dat is een stel agressievelingen. Kijk maar naar wat er tijdens de eerste wedstrijd is gebeurd." Vorige week speelden São Paulo en Tigre elkaar ook al tegen elkaar, toen in Buenos Aires, Argentinië. Het werd 0-0, na een harde wedstrijd.
Opstootjes
Ook deze match begint met pit. Tot grote vreugde van iedereen om mij heen, blijkt São Paulo veel sterker dan Tigre. De maker van het eerste doelpunt, Lucas, speelt vanavond zijn laatste wedstrijd voor zijn vertrek naar Europa (Paris Saint-Germain). Hij is de held van de thuisfans.
Op het veld ontstaan regelmatig opstootjes rond Lucas. Vlak na het rustsignaal, het is 2-0, lijken de rivaliserende spelers met elkaar op de vuist te gaan. Een stuk of vier ME'ers grijpen in en begeleiden de voetballers naar de kleedkamer, waar ze kennelijk doorgaan.
Chaos
Als het tijd is voor de tweede helft, blijft het veld akelig leeg. Het publiek, dat wel zin heeft in een voortzetting van de wedstrijd, moet geduld hebben. Maar we wachten en wachten. De Argentijnen willen niet verder spelen en São Paulo wint de Copa Sudamericana.
Weer breekt er chaos uit. Dit keer zijn het talloze fans die het veld op rennen. Er is veel te weinig ME om dat te voorkomen. Op de tribune was en bleef het een feest, maar op het veld en zelfs in de kleedkamer ging het dus mis.
Problemen
En dat is een flinke smet op het blazoen van gastland Brazilië. Met eigen ogen heb ik gezien wat er allemaal misgaat: het verkeersinfarct onderweg, de parkeerproblemen, een niet al te robuust ogende beveiliging. En dan blijken de Brazilianen ook nog eens niet in staat rust en orde te bewaren in de kleedkamer. Dit was één wedstrijd in één speelstad. Straks zijn het tientallen wedstrijden in twaalf speelsteden, met vaak een veel slechtere infrastructuur dan in São Paulo. Hoe moeten de Brazilianen in de anderhalf jaar tot het WK voetbal begint al die problemen oplossen?