Boze reacties bij begrafenis Gaza

Door verslaggever Joris van de Kerkhof vanuit Gaza-Stad

Hij was conciërge op een school. Aardige man, prettig in de omgang, zo zegt zijn omgeving. Samen met zijn vrouw had hij acht kinderen, Fuad Hejazi. Twee van zijn kinderen, een tweeling, liggen naast hem in de moskee. Ze kwamen gisteren om toen een raket insloeg in hun huis. Bij het huis van de familie Hejazi is het druk dinsdag. Tientallen mensen komen door de smalle straatjes aangelopen om te kijken naar de krater die door de raketinslag is ontstaan.

Fuad en zijn zonen zijn niet meer thuis, ze liggen achter in de gebedsruimte van de moskee. Groene doeken met Hamastekens om zich heen gewikkeld. Volgens buurtbewoners hadden ze niets te maken met Hamas. Ieder bombardement maakt ze boos, maar deze onschuldige slachtoffers maakt ze nog bozer op Israël.

Vredige uitstraling

Om de drie lichamen heen, vormt zich een kring. Twee oude familieleden worden geïnterviewd met de lijken naast zich. Jongere mensen gaan zachtjes met hun wijsvinger over de wangen van de dode jongens. Ondanks hun toegetakelde, zwarte gezicht, hebben ze een merkwaardig vredige uitstraling over zich.

De mannen worden steeds bozer. Israël moet keihard worden teruggepakt. Ze zijn ook boos op de Arabische buurlanden. Die doen te weinig om de Palestijnen te beschermen. Maar Israël hoeft zich daarover niet rijk te rekenen. Hoeveel slachtoffers er ook vallen, de Palestijnen zullen hier altijd blijven wonen.

Begraafplaats

Als de gebedsbijeenkomst is afgelopen worden Fuad en zijn jongens boven de hoofden van de honderden mannen die in de moskee waren, naar buiten gedragen. Een paar kilometer verderop is de begraafplaats.

De lijkdoeken zijn inmiddels van de lichamen afgedaan. Fuad ligt naast zijn zoons onder het zand. Dezelfde mannen die eerder over de wangen van de jongens aan het strijken waren, kloppen en wrijven nu met hun handen over het zand van het graf.

Bestand

Natuurlijk wordt er ook gesproken over het op handen zijnde staakt-het-vuren. Tijdens de begrafenis is er nog niets duidelijk over afspraken.

Een vriend van Fuad, ook conciërge op een school, hoopt vurig op een wapenstilstand. Van hem geen opruiende taal over vergelding en terugslaan. Een groepje tieners dat er bij is komen staan, denkt er in woord en gebaar heel erg anders over.