NOS WielrennenAangepast

Hamilton en zijn verhaal

Onder ede moest hij de Amerikaanse overheid wel de waarheid vertellen. Waarna hij in een boek alles openbaarde over zijn US Postal-tijdperk en zijn dopinggebruik. Donderdag sprak Tyler Hamilton met de NOS.

Midden jaren negentig maakte hij als een jonge getalenteerde renner zijn debuut in het profpeloton. In 2009 verliet hij als oude dopingzondaar het wielermilieu.

In zijn door Daniel Coyle opgetekende verhaal ('De Wielermaffia') vertelt Hamilton hoe doping de normaalste zaak van de wereld was binnen het gehele wielerpeloton vanaf de jaren negentig. Enkele passages uit het boek.

Vanaf 1996

In 1996 kwam Hamilton bij US Postal, dat het sponsorschap overnam van Motorola. Het begon allemaal onschuldig.

"Eerst maakten we onszelf wijs dat het een jetlag was. Of het weer. Misschien lag het aan ons eetpatroon. Onze horoscopen. Alles passeerde de revue, om maar niet de waarheid onder ogen te hoeven komen; dat de prestaties van de Postal-ploeg dramatisch waren in de grote Europese koersen van 1996."

'Peloton-vulling'

"Het was niet zozeer dat we niets wonnen. Het was de manier waarop we de wedstrijden verloren. (...) Als er een wedstrijd begon, werd al snel de snelheid opgevoerd. Al snel riepen we om onze moeders. 'Peloton-vulling', zo noemden we onszelf.We hadden geen kans om te winnen, niet eens om aan te vallen of om de wedstrijd op enige wijze te beïnvloeden. We waren al blij als we finishten. De reden was dat de andere renners ongelooflijk sterk waren. Ze tartten haast met de wetten van de sport, zo sterk."

"Circusartiesten"

"Een voorbeeld. Ze vielen aan, alleen, en hielden een jagend peloton soms uren op achterstand. Of ze klommen met een ongelooflijke snelheid, zelfs de wat forsere gasten die er niet uit zagen als klimmers. Het waren net circusartiesten."

Hamilton begreep al snel dat het om hematocrietwaarden ging in het peloton.

"Ze spraken de hele tijd over hematocriet. Net zo vaak als over het weer. De nummers hadden veel betekenis. 'Ik ben 43, ik zal niet winnen vandaag'. Of 'ik hoor dat je een 49 bent - pas op!' Naarmate het seizoen 1996 vorderde, leerde ik de spelregels kennen."

Volgens UCI-regels mocht de hematocrietwaarde van een renner niet boven de vijftig uitkomen.

"Epo was zo makkelijk"

Hamilton moest er wel in mee. Zijn ploeggenoten namen al enige tijd epo en zijn primeur kwam in het voorjaar van 1997. Hij kreeg het van de teamdokter. "Het was zo makkelijk. Een klein beetje. Een prikje in mijn arm. Het was zelfs zo makkelijk, dat ik dacht 'is dit het nou?'. Ben ik hier bang voor geweest?"

Het wierp nog niet gelijk vruchten af, maar in 1999 was de progressie daar. "Terwijl de zomer van 1999 naderde, begon ik echte resultaten te boeken. Ik finishte in de toptwintig, soms toptien. Als andere renners lachten over hematocrietwaarden, lachte ik mee. Ik hoorde erbij, ik was lid van de 'white-bag club'", refereert Hamilton aan de renners die van de ploegleiding doping kregen. De verboden middelen werden uitgereikt in witte tassen.

Naalden in een colablikje

De Amerikaan herinnert zich hoe de bewijzen werden weggemoffeld tijdens de Tour.

"We stopten de naalden in een leeg colablikje, dat we vervolgens in elkaar deukten. Het zag er uit als afval. Dokter Del Moral verzamelde het afval, stopte het onderin zijn rugzak, zette zijn zonnebril op en liep de camper uit. Dwars door de menigte van mensen - fans, journalisten, Tour-officials, zelfs politie. Ze keken allemaal uit naar Lance, niemand zag de anonieme man met een rugzak, die zich onopvallend door de menigte begaf."

"Ik leerde snel. Met behulp van Ferrari leerde ik te berekenen hoeveel epo ik moest nemen om mijn alsmaar toenemende trainingsarbeid nog verder te bevorderen. Ferrari leerde me dat het injecteren van epo onderhuids was alsof je thuis de thermostaat aanzet; het werkte langzaam. Stel je 'm te laag in, wordt het huis koud. Stel 'm te hoog in en je huis raakt oververhit."

Riis: "Je moet eens transfusies proberen"

Nadat Armstrong een positieve test afleverde - iets dat niet werd geopenbaard, maar wat hij wel deelde met Hamilton - bekoelde de relatie tussen Armstrong en Hamilton. Bovendien had de jonge pupil zijn luitenant afgetroefd in een test bergop.

In 2002 maakte hij noodgedwongen de overstap naar de Deense formatie CSC van eigenaar Bjarne Riis.

"Welke methoden ik gebruikte bij US Postal? De vraag verraste me, dus ik aarzelde met antwoorden. Ik had wel verwacht dat Bjarne er een keer naar zou vragen, maar ik had niet verwacht dat hij het gelijk wilde weten. Heb je ooit een transfusie ondergaan, Tyler? Ik schudde mijn hoofd. Bjarne's blauwe ogen begonnen te glinsteren. Oh, dat moet je eens proberen. Het is wel iets voor jou. Okee, zei ik. Klinkt goed. Ik wist niet waarom ik loog tegen Bjarne over de transfusies. Misschien was het omdat we elkaar pas net kenden. (...) Als ik hierop terugkijk, lach ik om mijn morele standpunt, dat ik US Postal niet gelijk wilde verraden."

Fuentes

"Daarna gaf Bjarne me het telefoonnummer van de man die mijn leven de komende jaren zou bepalen: dokter Eufemiano Fuentes."

In 2002 werd Hamilton tweede in de Giro en vijftiende in de Tour, maar pas in 2003 kreeg Hamilton het systeem en de frequentie van bloedtransfusies helemaal onder de knie. Sportief gezien werd het ook gelijk zijn beste jaar, met een zege in Luik-Bastenaken-Luik en een vierde plaats in de Tour de France, die hij uitreed met een gebroken sleutelbeen.

Phonak

Hamilton kreeg onenigheid met Riis over de strategie; alle pijlen op Hamilton of het kopmanschap verdelen tussen hem en Carlos Sastre. De twee kwamen er niet uit en voor 2004 verkaste Hamilton naar het Zwitserse Phonak, waar hij de enige kopman werd en waar hij een jaarsalaris van 900.000 dollar opstreek.

Alles werd op de Tour gezet, maar daarin ging het mis. Hamilton kwam ten val, blesseerde zijn rug en tot overmaat van ramp ging er ook nog iets mis met een transfusie.

"Ik voelde me beroerd. Ik kreeg hoofdpijn en voelde een lichte koorts opkomen. Ik moest ook nodig pissen. Toen ik naar beneden keek, verwachte ik wel een miniem kleurverschil, zoals altijd na een transfusie. Maar nu was ik gewoon bloed aan het pissen. Donker rood, bijna zwart. En het bleef maar komen. Het toilet leek op een horrorfilm."

Positieve test

Na de mislukte Tour richtte Hamilton zich op de Spelen in Athene, waar hij goud won in de tijdrit. Daarna volgde de Vuelta. Hamilton won een etappe, maar toen ging het mis.

"De UCI belde. Ze zeggen dat je positief hebt getest. Dat er bloed van iemand anders in je lichaam is aangetroffen", zei ploegleider Alvaro Pino tegen Hamilton. En na die positieve Vuelta-test kwam er meer slecht nieuws.

"Twee dagen later liet het IOC weten dat mijn A-test op de Spelen ook positief was. Het bleek een nieuwe dopingtest te zijn. Ik was de eerste met een positief resultaat."

Terugkeer

In 2005 en 2006 fietste Hamilton niet. In 2007 keerde hij terug in het peloton bij Tinkoff, maar zonder veel succes. In 2008, toen hij onder contract stond bij Rock Racing, won hij de Ronde van Qinghai Lake en het nationale kampioenschap. In februari 2009 testte hij opnieuw positief.

Eén quote in zijn boek zegt alles over de periode waarin Hamilton actief was. Na zijn etappezege in de Tour van 2003, zegt Hamilton: "Je kunt blijven praten over de bloedzakken en epo, je kunt me wel eindeloos een bedrieger en gebruiker noemen, maar feit blijft dat ik in een wedstrijd waarin iedereen met dezelfde middelen streed, het spel meespeelde en het spel ook goed meespeelde. Ik waagde mijn kans, ik pushte mezelf zo hard als ik kon en at the end of the day, won ik."

'Wielermaffia'

De vertaling van het Amerikaanse boek 'The Secret Race' heet 'De Wielermaffia' en is vanaf 20 november te koop in Nederland.

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl