Wiggins: "Parijs is nog ver"

Door verslaggever Joris van de Kerkhof

Bradley Wiggins slungelt zich uit de bus van Sky. Langzaam gaat zijn linkerhand omhoog, een zacht hallo voor een paar journalisten en een groepje fans. Zijn ploeg dirigeert hem naar de dranghekken aan de andere kant van de bus, daar meer fans. Trotse Britten die in stilte een handtekening krijgen.

De geletruidrager pakt rustig zijn fiets. Een speciale fiets, geel stuur, geel zadel en met op het frame zijn bijnaam: 'Wiggo'. Lange benen met een paar oude schrammen onder zijn knie. De benen zijn opvallend bruin, voor een Brit. Hij peddelt naar de plek waar hij zich moet inschrijven. Hij lijkt licht ongeïnteresseerd als hij handtekeningen zet en stopt voor een interview in het Frans. Wat ik uit het interview begrijp is dat Parijs nog ver weg is. Dat niks zeker is.

Beetje introvert

Vlak voor de start kan ik hem minutenlang recht in de ogen kijken. Dat wil zeggen, recht in de geelomrande zonnebril. Hij staat een beetje gebogen, één been op de grond, ééntje op een pedaal. Zoals hij er bij staat, lijkt hij wat onzeker, in zichzelf gekeerd. Met zijn hand pulkt hij aan het gele stuurlint op zijn fiets. Hij kijkt richting een paar landgenoten die hard zijn naam roepen.

De Britten zijn verguld met het korte knikje dat de Tour-leider hen schenkt. Ze zijn trots op hem maar vinden wel dat hij iets beter op zijn taal mag letten, dat hij iets diplomatieker moet zijn. Eerder in de week was hij 'nogal' aan het vloeken toen hij voor zijn gevoel te suggestieve vragen over doping kreeg.

Team Sky bedankt

Na bijna 200 kilometer gaat Wiggins van de finish naar de bus van zijn team. Hij kijkt boos, doet boos. Er is iets gebeurd dat hem niet zint, maar het is niet te verstaan waar het over gaat. Dit is niet de introverte jongen van bij de start. Als zijn ploegleider een hand over zijn schouder legt en hem zachtjes toespreekt wordt hij weer rustig. Hij bedankt zijn teamgenoten en gaat naar de huldigingen.

De nieuwe gele trui is groot en hangt slobberig om Wiggins heen. Hij staat er onwennig mee op het podium, en dan krijgt hij ook nog een beertje in zijn hand gedrukt. Dit is exact dezelfde slungelige Wiggins als vanochtend bij de start. Een beetje onbeholpen, in zichzelf gekeerd. Als zijn zonnebril afgaat, kijkt hij wel meteen een stuk toegankelijker.

Gele slobbertrui

Met de slobbertrui om zijn smalle schouders, zonder beertje in zijn hand, staat hij een grote groep journalisten te woord. Groen grijze ogen, die vriendelijk kijken. Hij geeft rustig antwoord op de vragen die hem gesteld worden. Hij is ontspannen, zijn team heeft het goed gedaan. Het is precies gegaan vandaag zoals hij gehoopt had. De komende dagen zal het nog zwaar worden. Maar de Tour is voor iedereen gelijk, evenveel bergen op als af. Evans is zijn grootste concurrent en Parijs is nog ver. De klassieke opmerking van iedere favoriet voor de eindzege als hij net de gele trui draagt. De opmerking komt er nonchalant uit, als een winnaar, maar net zo goed als een verliezer, want ze zijn er nog niet.