'Grieken kunnen niet organiseren'
Door verslaggever Joris van de Kerkhof, op Poros.
Mia Blaauw woont sinds 1972 in Griekenland. Ze houdt van de Grieken, ze houdt van Griekenland en ze wil ook echt niet te negatief overkomen, "maar organiseren kunnen ze niet". Als ze dat wel zouden kunnen, zou het land nu niet zo in de problemen zitten.
Jarenlang werkte Mia in het toerisme, ze had ook een souvenirwinkel en nu is ze de trotse eigenaar van een schoenenwinkel. Dertig vierkante meter vol met schoenen.
Ze woont en werkt op het eiland Poros, een uurtje varen van Athene. De afgelopen maanden liepen haar inkomsten met vijftig procent terug. "De neergang is voor mij echt pas in april begonnen, daarvoor bleven de Grieken schoenen kopen." Ze vertelt het met een grote glimlach. Het lijkt niet heel erg.
Niet aangepast
Bij taverne Castestos, in de haven van Poros, geeft eigenaar Kostas Perivoliotis met berustende, melancholische ogen aan dat de Grieken zich niet op tijd hebben aangepast. Eigenlijk zegt hij hetzelfde als Mia Blaauw. Het toerisme van nu is anders dan twintig jaar geleden. Als ze het nou anders georganiseerd hadden, dan waren de problemen niet zo groot geweest.
We eten gevulde tomaat en paprika op zijn lege terras. Kostas geeft aan dat de Grieken geen geld meer hebben om naar zijn eiland te komen. De buitenlanders durven niet. Ze wachten eerst de uitslag van de verkiezingen af.
Volgens zijn collega Nicos Karillas, al 32 jaar eigenaar van souvenirwinkel Pigasos Arts komen er alleen nog vrienden van Poros naar het eiland, toeristen die het eiland al kennen. Zijn inkomsten zijn de laatste maanden met 70 procent gedaald en hij stopt over een paar dagen met werken. Hij vertelt zijn verhaal met dezelfde berustende, melancholische ogen als taverne-eigenaar Kostas.
Bijna 40 graden
De ogen van Cécile Geeurickx zijn niet te zien. Tijdens een zeiltocht vanuit de haven van Poros zijn ze verborgen achter haar zonnebril. Dat is logisch, want haar boot vaart onder een strakblauwe hemel en het is bijna 40 graden.
Maar ze klinkt fel, heel fel, want ze is boos over de verhalen in de media. Ook in haar eigen België staat onzin in de krant. Verhalen dat er oorlog op uitbreken staat in Griekenland. Over de onrust in Griekenland, verhalen waaruit blijkt dat je maar beter niet naar Griekenland kunt komen, omdat je niet zeker weet of je er nog met euro's kunt betalen.
Het is allemaal onzin, zegt ze verbeten. Samen met haar Brits-Griekse man Richard Kouvaras bestiert ze het bedrijf Greeksails. Ze verhuren zeilboten. Hoeveel last ze van de crisis hebben wordt tijdens de zeiltocht niet helemaal helder. Dat ze last heeft van de negatieve beeldvorming wel.
Rust
Wat ook duidelijk wordt, is dat je van een zeiltocht rustig wordt, de zon maakt je mild. Cécile en Richard zijn blij dat ze van hun hobby hun werk hebben kunnen maken. Uiteindelijk zullen de problemen van de afgelopen jaren wel ergens goed voor blijken te zijn. Griekenland zal er beter uit komen, met of zonder de euro. Richard zegt het zonder blikken of blozen.
Als de zon schijnt, als het bijna 40 graden is en het water zo blauw als water maar kan zijn, dan begrijp je dat er morgen weer een dag is en dat het best wel goed kan komen, ooit.