Philip Wegloop: zijn lichaam is op

Door redacteur Helma Coolman

Philip Wegloop uit Amsterdam is 22 jaar als de oorlog uitbreekt. Hij is in 1938 getrouwd met Sipora Presser, die hun eerste kind verwacht. Philip heeft een baan als chauffeur bij een groentehandel en hun leven zet zich na de Duitse inval aanvankelijk ongestoord voort. In juli 1940 wordt zoon Hartog geboren, twee jaar later in oktober Henriette.

In 1943 echter wordt ook dit gezin opgepakt en via Westerbork naar Auschwitz/Birkenau gedeporteerd. Sipora, dan 26 jaar, en haar kinderen worden vrijwel onmiddellijk vergast, Philip wordt geselecteerd voor dwangarbeid in het concentratiekamp Warschau.

Hij legt de weg af die zijn lotgenoten gingen. Hard werk, nauwelijks te eten en al helemaal geen douche of schone kleren. Philip is sterk, hij weet te overleven door zich de ongeschreven wetten van het kamp eigen te maken.

Dodenmars

De slechte hygiëne, die velen fataal wordt, overleeft hij. Geen sanitaire voorzieningen, steeds meer luizen en daardoor een grote tyfusepidemie. Ziek worden is een doodvonnis wegens een totaal gebrek aan medische verzorging voor de patiënten.

Zijn medegedetineerden vertellen er over, Philip Wegloop heeft het ook allemaal ondergaan. Over zijn verblijf in dit en andere kampen heeft hij voor zover nu bekend nooit uitgebreid verteld.

Als de Russische bevrijders in 1944 naderen, wordt hij met zijn kampgenoten gedwongen te voet westwaarts te trekken tijdens de dodenmars. Die brengt ook hem in diverse kampen rond München, waaronder Dachau, tot de bevrijding in 1945.

Kwaad

Na de oorlog hertrouwt Philip Wegloop met Elisabeth Peperwortel, die met haar zoon Nico (1940) de oorlog overleeft. De oorlog vergeet hij nooit, hij blijft zijn hele leven kwaad op de Duitsers en reageert dat af op zijn omgeving.

Praten over de oorlog doet hij niet. Wel blijft hij oude vrienden uit het kamp in Warschau zien. Zoals de Engelsman, Xander Roodveldt. Zoon Nico herinnert zich Roodveldt nog goed: "Een goede, lieve man. Die kon alles van zich afzetten".

Zon

Philip pakt zijn oude beroep weer op, chauffeur, nu van een taxi. Financieel gaat het hem goed. Zo goed dat hij na zijn pensionering in 1970 naar Zuid-Frankrijk verhuist.

Zijn lichaam is op. De warmte van de zon maakt het leven gemakkelijker. Uiteindelijk komt hij in Monte Carlo terecht, waar hij in 1992 overlijdt. Elisabeth overleeft hem nog zes jaar.