Robert M. toont twee gezichten

Door redacteur politie en justitie Ilan Sluis

Robert M. toont tijdens de maandenlange verhoren door de politie geen enkel berouw over wat hij de slachtoffers heeft aangedaan. Dat bleek vanmorgen tijdens de rechtszitting van de zedenzaak waarin een compilatie van die verhoren te zien was.

Emotieloos en mechanisch, wanneer hij gedetailleerd praat over hoe hij zijn slachtoffers misbruikt. Huilend als zijn verhoorders zijn eerlijkheid in twijfel lijken te trekken. Robert M. toont twee gezichten op de videobeelden van de politieverhoren die getoond werden tijdens de rechtszaak.

Emoties

Dat was ook de bedoeling. Zijn advocaten willen de rechters en het publiek laten zien dat M. zich meewerkend heeft opgesteld. "En u heeft kunnen zien dat hij emotie toont", zegt advocaat Tjalling van der Goot tegen de rechters.

"De vraag is wel waar die emoties over gaan", reageert een van de officieren van justitie. Uit de compilatie die de verdediging maakte van de verhoren, is inderdaad niet op te maken dat M. spijt heeft van wat hij zijn slachtoffers heeft aangedaan.

Onverholen trots

Ook enig mededogen met de tientallen zeer jonge kinderen die zijn misbruikt, toont M. niet op de beelden van zijn verhoor. Hij lijkt niet in te zien wat hij verkeerd heeft gedaan en hoeveel schade hij de kinderen mogelijk heeft berokkend.

Sterker: hij spreekt op momenten met onverholen trots over zijn 'werk' als hij het heeft over het foto- en videomateriaal dat hij maakte.

Hij vindt ook dat sommigen met wie hij het materiaal deelde, hem niet genoeg waardeerden voor zijn 'werk'. Hij ziet zijn werk als zijn bijdrage aan de groep waar hij bij hoort, zegt hij in de camera. Verder doet hij pedant en betweterig tegen de rechercheurs die hem verhoren.

En hij probeert zelfs eisen te stellen. Zo eist hij een pop terug die hij eerder heeft gekregen om uit te leggen wat hij bij de slachtoffers deed. Krijgt hij die niet, dan zegt hij niets meer.

Genuanceerd beeld

M. heeft tijdens de rechtszaak geprobeerd om een genuanceerd beeld van zichzelf te scheppen. Dat leek enigszins gelukt, zeker nadat hij zijn spijt had betuigd over wat hij de slachtoffers en hun ouders heeft aangedaan.

En hij liet weten wat de verklaringen van de ouders, het uitgeoefende spreekrecht, met hem hadden gedaan. Daarom wilde zijn advocaten ook afzien van het tonen van de beelden van het politieverhoor, hoewel zij daar in eerste instantie zelf om hadden gevraagd.

Maar dat genuanceerde beeld is na het tonen van de politieverhoren weer teniet gedaan. Het waren van de kant van justitie maar twintig minuten uit honderden uren verhoor. Zorgvuldig geselecteerd materiaal. Maar wat hij in die twintig minuten van zichzelf laat zien, is zeer hard en confronterend, met name voor de ouders en slachtoffers.