"Clown" Eltingh krijgt Muster op de kast
door redacteur Daan Floor
"Hij speelde als een clown door steeds naar het net te komen. Voor mij is dat geen tennis."
Was getekend Thomas Muster, na zijn nederlaag tegen Jacco Eltingh in de derde ronde van de Australian Open in 1995.
De reactie van de Nederlander liet niet lang op zich wachten. "Wat hij doet, vijf uur lang dom van de baseline hakken, dat vindt hij dus wel tennis."
"Was dat mijn reactie? Geweldig! Dat kon ik me niet meer herinneren", zegt Eltingh aan de vooravond van de Australian Open van 2012. "Ik werd ermee geconfronteerd door de Nederlandse pers. Toen begon ik heel hard te lachen en bedacht dat ik blijkbaar toch zijn zwakke punt had gevonden."
Eltingh dreef de Oostenrijker tot waanzin door continu het net op te zoeken ("dáár was ik onderscheidend") en zo de lange rally's met de nummer zestien van de wereld (en tevens de fitste speler van het circuit) te ontlopen. Het leverde hem een fraaie 6-3, 6-2, 2-6, 7-5 zege op en een plaats in de vierde ronde. Eltingh zou pas in de kwartfinales strandden tegen Aaron Krickstein.
Muster komt nog altijd van pas
Eltingh klopte in 1995 - hij was toen de nummer 24 van de wereld - in Melbourne naast Muster ook Mats Wilander, Sébastien Lareau en Patrick McEnroe. Toch beklijft vooral de zege op Muster. Niet alleen omdat die het hoogst geklasseerd was, maar ook vanwege diens opmerkingen na afloop.
"Deze wedstrijd gebruik ik nog heel vaak als ik zakelijke presentaties doe. Dan vertel ik dat mijn coach Alex Reijnders direct na de wedstrijd begon te zeggen dat als ik iets beter had geserveerd, ik een uur eerder klaar was geweest. Tot dat moment was ik alleen maar trots op mijn overwinning."
Wat probeerde hij je precies duidelijk te maken? "Ook na een goede wedstrijd is er dus een moment om te corrigeren en te benadrukken dat er altijd weer een volgende ronde is waarin je eigenlijk nog beter moet presteren. Dat is de insteek voor de rest van mijn leven geworden: resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst."
Wat weet je nog van de wedstrijd zelf? "Niets meer. Ik kan geen punten terughalen ofzo. Ik weet wel dat het waanzinnig heet was, en ik tegen de meest fitte man op de tour speelde."
Maar niet de meest sportieve... "Muster mocht ik toen echt niet. Een rare gozer, en z'n begeleider was ook een vreemde in die tijd. Ze zaten me voor de wedstrijd heel erg te jennen in de kleedkamer. Ik stond een beetje te huppelen bij de schema's toen zijn coach Ronnie Leitgeb naar me toe kwam. 'Hier hoef jij niet meer te kijken', zei hij, en wees naar de enkelspellijst. 'Jij moet hiernaar kijken.' Toen wees hij naar het dubbelspel. Over mijn lijk, dacht ik."
Heb je 'm na afloop nog gezien? "Nee. Maar ik heb wel nóg een keer ruzie gekregen met zijn coach. Dat was in Barcelona. Ik zat aan de ontbijttafel bij de Nederlanders en toen kwam ie naar me toe en maakte hij een of andere opmerking over die wedstrijd op de Australian Open. En toen schoot ik opnieuw in de lach."
Jullie hebben het nooit uitgesproken? "Nou, ik heb nu supergoed contact met hem. Hij heeft ook een paar keer meegedaan aan het toernooi van Paul Haarhuis en mij (Muster hielp de AFAS Tennis Classics vorig jaar uit de brand door spoorslags in te vallen voor Andrei Medvedev). Ik ben ook bij hem thuis geweest, heb zelfs wijn van 'm gekocht. Hij heeft een wijngaard. Zijn mobiel staat in mijn mobiel, zullen we maar zeggen."
Grootse plannen
Eltingh had voor 1995 al vier titels bij elkaar gespeeld. In Manchester, Atlanta, Schenectady en Kuala Lumpur. Meer zouden er niet bij komen, misschien wel omdat hij zijn focus verlegde naar de belangrijke toernooien. En met succes, gezien zijn plaats bij de laatste acht op de Australian Open en Wimbledon later dat jaar.
"Het was dat jaar wel mijn grote doelstelling om ook een keer op de grote toernooien te laten zien dat ik goed kan spelen. Want ik had al een paar toernooitjes gewonnen."
Voordat hij met zijn winst op Muster zijn plannen kracht bijzette, had hij ook al gewonnen van voormalig nummer één Mats Wilander ("goeie scalp om te hebben") en, in vier zware sets, van de sterke dubbelspecialist Sébastien Lareau ("vond hem mentaal altijd ogen als een watje, dat gaf mij het idee: daar ga ik dus niet van verliezen").
En na Muster win je in vijf sets van Patrick McEnroe. "Shit hé, die was ik vergeten. Een verdomd lastige prof om tegen te spelen. Ik had op Wimbledon al een keer van 'm gewonnen. Op matchpoint tegen ging het regenen, en toen won ik met 12-10 in de vijfde. Toen we in Melbourne van de baan gingen, liep hij me ook te dollen. Dat als ik dan toch weer van hem moest winnen, waarom dan niet gewoon in drie sets. Dat was wel lachen."
Helaas was Aaron Krickstein je daarna in vier sets de baas. "Krickstein had ik zó kapot gespeeld, dat hij de halve finale tegen André Agassi niet meer kon spelen. Ik heb kansen gehad. Die wedstrijd had ik echt moeten winnen, daar was ik zo ziek van. Ik was ook beter, maar niet op de belangrijke momenten. Krickstein was er echt een die onder je nagels ging zitten, die in je systeem vastzat. De Marathon Man was z'n bijnaam."
En zo eindigde de Australian Open van 1995 toch nog met een kater voor Eltingh. Helemaal toen hij een dag later in de halve finales van het dubbelspel ook verloor van Richey Reneberg en Jared Palmer en hij zijn titel met Haarhuis niet kon prolongeren.
Dit jaar is 'Sjakie' (zoals Eltinghs omgeving hem graag noemt) ook weer van plan te vlammen op de belangrijke toernooien. Dat zijn er niet zo veel meer voor hem, en allemaal bij de veteranen. Samen met Haarhuis speelt hij dan tegen zijn oude rivalen. Te beginnen in Australië. Thomas Muster wordt ook verwacht.