Nieuwjaarskaart uit Italië
Aan het eind van een veelbewogen eurojaar kijken NOS-correspondenten uit elf Europese landen terug. Hoe vergaat het onze mede-Europeanen op de valreep van 2011? Hoe kijken zij aan tegen 2012? Bas Mesters uit Italië vertelt het verhaal van Claudio, een handelaar in bouwmaterialen.
Beste vrienden in Nederland,
De feestdagen hier in Italië zijn dit jaar een onwelkome time-out. Ik ben moe, maar moet verder. Op jacht naar de mensen die mij nog geld verschuldigd zijn.
Alles is onzeker en stressvol. De bouwmarkt, mijn branche, ligt in Rome totaal op zijn gat. En dus verkoop ik steeds minder kozijnen en hekken. Ik heb mensen moeten ontslaan.
Ook Chiara, mijn vrouw, krijgt haar loon niet meer op tijd uitbetaald. Don Pietro, de priester die de instelling runt waar zij kinderen therapie geeft, zegt gewoon geen geld te hebben. Hij krijgt zijn subsidie niet meer van de gemeente en de gemeente kan op haar beurt niet meer lenen bij de banken die wankelen.
Gelukkig ontvangt mijn vrouw al jaren patiëntjes zwart aan huis. Elke middag na school. Die inkomsten waren ooit een extraatje, maar zijn nu onmisbaar.
De Kerstdagen zijn heel anders verlopen dan gehoopt. Op de dag voor Kerst brak mijn dochter Francesca haar schouder. Ze was aan het schaatsen op de ijsbaan. Na het ongeluk hebben we haar onmiddellijk naar het kleine ziekenhuis bij ons in de gemeente gebracht. De schouder bleek op drie plaatsen gebroken. Gealarmeerde vrienden belden ons in paniek. "Laat Francesca NIET in dat ziekenhuis opereren", zeiden ze. Er is al jaren bezuinigd. Enkelvoudige breuken kunnen ze prima zetten, maar dit is te riskant.
We wisten niet wat te doen. Het is hier in Italië altijd hetzelfde als je naar de dokter moet. Je weet niet welk ziekenhuis of welke arts je kunt vertrouwen. Je moet afgaan op adviezen van je vrienden en hun ervaringen.
Vlak voordat Francesca onder narcose zou gaan, hebben we ingegrepen. We eisten dat ze naar Rome zou worden gebracht naar een heel goed kinderziekenhuis van het Vaticaan. Francesca is nu geopereerd. Ze heeft veel pijn, maar het gaat redelijk. Ik rijd af en aan met kleren en eten voor haar en voor mijn vrouw die bij haar blijft slapen. Italiaanse ziekenhuizen geven alleen medische verzorging. Wij moeten Francesca wassen en eten geven.
Lieve allemaal, Berlusconi is weg, maar van feest is, zoals jullie horen, geen sprake. Met Berlusconi's glimlach zijn ook de dromen verdwenen die we elkaar hier nog voorhielden.
Eén gedachte geeft echter blijvend kracht. We zijn Italianen, gewend te improviseren. En la mama, mijn moeder, weet wat dat betekent: elke avond een dampend bord pasta, zoals je dat nergens anders krijgt. Een echte Italiaanse oma weet dat zelfs zonder geld nog op tafel te toveren.
Veel liefs en tot gauw,
'Claudio'
Alle andere afleveringen kunt u terugvinden in ons dossier Jaaroverzicht 2011.