Als coach van Nageeye is Delahaije vooral lui: 'Ik stel alleen vragen'
Menselijk geluk schuilt soms in heel kleine dingen. Een homp brood, een gekookt ei en een kop Keniaanse thee, bijvoorbeeld.
Het was het ontbijt dat bewegingswetenschapper Louis Delahaije bij zijn laatste bezoek aan het Keniaanse hardloopbolwerk Kaptagat kreeg van de vermaarde atletiektrainer Patrick Sang, nadat beiden een ochtendtraining van 's werelds beste marathonlopers hadden begeleid.
Zegeningen
Het was zo'n moment waarop de 57-jarige Delahaije zijn zegeningen telde. Daar, in het gezelschap van mannen als Eliud Kipchoge, Geoffrey Kamworor en Abdi Nageeye, die hij sinds augustus 2023 coacht, drong zich die ene retorische vraag op. "Hoeveel meer heb je nodig om gelukkig te zijn?"
Delahaije voelt zich nog altijd bevoorrecht. Hij was tussen 2004 en 2018 verbonden aan de wielerploeg die van Rabobank evolueerde tot Jumbo-Visma. Hij werkte als bondscoach van de Nederlandse triatlonbond, die hij inmiddels heeft verruild voor de Duitse federatie. En hij maakte furore met wielrenners als Robert Gesink, Marianne Vos en (vooral) Annemiek van Vleuten.
Zoals bij alle sporters die met hem in zee gaan het geval was, vormde ook bij Nageeye een restaurantbezoek een essentieel onderdeel van de samenwerking. Tijdens uitgebreide gesprekken aan tafel bepaalt de Limburger of het fundament voor een solide werkrelatie aanwezig is.
"Als mijn hartslag niet omhooggaat van de atleet die met mij wil werken, kan ik die nooit begeleiden", zegt de trainer.
In geval van Nageeye volgde de maaltijd, bij uitzondering, pas enkele maanden na de eerste kennismaking. Het maakte de avond er niet minder bijzonder op.
Kamelenvlees in Eldoret
De in Somalië geboren atleet nodigde hem in zijn Keniaanse woonplaats Eldoret uit om in een restaurant kennis te maken met een lokale specialiteit. Tot Delahaije's niet geringe verbazing zette de ober daar een grote schaal kamelenvlees op tafel. "Het was opmerkelijk lekker. Waar het naar smaakt? Moeilijk te zeggen. Het deed me denken aan schaap en geit."
Dat hij kameel eet met een wereldtopper op de marathon om een samenwerking te bezegelen is illustratief voor Delahaije's onconventionele aanpak. Nieuwsgierigheid en sociale interactie vormen immers de belangrijkste pijlers onder zijn werkzaamheden.
De mens wint bij hem van data en medailles. "Ik word niet warm of koud van een olympische titel die door een van mijn atleten wordt behaald. Het gaat mij om de weg naar dat succes toe."
Het is die instelling die hem gewild maakt onder topsporters. Naast Nageeye behoort ook Nienke Brinkman, voormalig houdster van het Nederlands record op de marathon, tot zijn pupillen.
Het is geen toeval dat beide atleten te boek staan als vrije geesten. De energie die hij met het tweetal voelt, is de sleutel tot een vruchtbare samenwerking. In het geval van Nageeye is de opdracht simpel. "Die jongen moet gewoon iets meer dan twee uur hetzelfde tempo lopen en als de situatie daarom vraagt een keer versnellen. Dat is alles."
'Luie coach'
Als hij eerlijk is? "Ik ben eigenlijk een luie coach. Een sporter moet het werk doen. Als ik een gesprek heb met een van mijn atleten, stel ik alleen maar vragen. De oplossing van een probleem ligt namelijk altijd in handen van degene die de prestatie moet leveren. Die voelt zijn of haar lichaam het beste. Ik geef hooguit een zetje in de goede richting."
"Met alleen trainingsschema's schrijven maak ik het verschil niet. Dat maak ik met mijn persoonlijke benadering. Door iemand het gevoel te geven dat hij of zij tot iets heel bijzonders in staat is. Ik ben maar voor dertig procent trainer. De overige zeventig procent ben ik coach."
Hij wil dat zijn atleten niet vergeten te genieten en zich bij tijd en wijle verbazen. "Te veel atleten staan te kwetsbaar in het leven. Als ze niet winnen, is hun leven waardeloos. Zulke sporters moeten leren beseffen dat een mooi leven niet staat of valt met een goed resultaat. Natuurlijk moet je als topsporter focussen. Je kunt alleen ook prettig focussen."
Kipchoge
"Probeer je als topsporter te allen tijde voor te houden dat jouw leven niet normaal is. Dat doe ik ook en dat is de reden dat ik dit werk al zo lang volhoud. Als ik in Kenia oog in oog sta met Kipchoge heb ik nog altijd iets van: wow, ik sta hier naast de man die een marathon onder de twee uur heeft gelopen. En die vraagt uitgerekend aan mij wat ik vind van zijn training. Dat is toch bijzonder?"
Voor werken met Nageeye geldt hetzelfde. Dat het contact meestal digitaal verloopt, doet daar niets aan af. Iedere maandagmorgen wordt via de laptop de trainingsweek doorgenomen.
"Abdi maakt de planning. Dat kan hij uitstekend, op basis van de kennis die hij heeft opgedaan bij gerenommeerde coaches als Sang en Gary Lough. Het zou zonde zijn om daar geen gebruik van te maken. Ik werk bovendien pas een maand of acht met hem. Dan zou het dom van mij zijn om te eisen dat we het zus en zo gaan doen. Zoiets zou trouwens ook helemaal niet bij Abdi passen."
Rolverdeling
Aan die rolverdeling wordt ook op de route naar olympisch Parijs niet getornd. "Eigenlijk ben ik er vooral voor de details en het stellen van vragen over waarom hij voor die aanpak heeft gekozen. De stem van de atleet is altijd doorslaggevend."
Hiërarchie is Delahaije vreemd. "Als ik een sporter niet kan overtuigen van mijn gelijk, dan zijn mijn argumenten blijkbaar niet goed genoeg geweest."
