'Dit hebben we nog nooit meegemaakt'

Geert de Boo is een van de ruim duizend Nederlanders die in Japan wonen. Hij woont al zeven jaar in Tokio, op 380 kilometer van het epicentrum. Hij heeft al heel wat aardbevingen meegemaakt, maar zo erg als vandaag was het nog nooit.

"Wij wonen op de 51ste verdieping van een wolkenkrabber. Zoals het gebouw heen en weer ging, we dachten echt: dit is het einde. Dit houdt het gebouw nooit. Alles viel uit kasten naar beneden, het hele gebouw stond te kraken. Het was heel eng."

"Onze tweeling van een jaar gilde. Ons dochtertje van vier dat net thuis was uit school huilde. We kropen onder de tafel met z'n allen. Bidden was het enige dat we konden doen." "We hebben nog twee jongens van elf en acht en die zitten vast op school. Het openbaar vervoer ligt volledig plat. Mobiele telefoons doen het niet. Via de mail hebben we gehoord dat de jongens ok zijn. Er is eten en er wordt voor opvang gezorgd."

Angstig tafereel

Ruben Beijer is voor tijdelijk werk in Tokio. Hij liep op straat en dacht de metro onder hem te horen, maar het was de aardbeving.

"Het begon steeds meer te trillen. Toen werd het zo heftig, een Japanner sleurde me mee naar het midden van de weg, omdat we tussen twee hoge gebouwen stonden."

"Op dat moment kwamen mensen schreeuwend de gebouwen uit lopen. Ze vielen om, simpelweg omdat ze hun evenwicht verloren. We zagen de gebouwen heen en weer zwaaien. Het was een angstig tafereel."

"Daarna ben ik een taxi ingesprongen terug naar mijn hotel, een zogenaamd earthquakeproof gebouw. Daar sta ik sindsdien in de lobby. Er zijn naschokken en alles trilt na. Iedereen kijkt elkaar met ingehouden adem aan. Het wordt steeds drukker. Mensen komen vanuit hun werk hier naartoe omdat ze niet naar huis kunnen. Het openbaar vervoer ligt plat en je kunt beter niet met de auto de straat op."

Kalm

Ook de Nederlandse Jacinta Hin woont in Tokio.

"Ik stond op een station midden in Tokio toen de aardbeving kwam. Het was vrij snel duidelijk dat dit een hele grote was. Het plafond van het platform waar ik stond begon te kraken, er viel van alles naar beneden. Toen sloeg de paniek toe."

"Wat mij opviel was dat iedereen heel erg kalm bleef. Iedereen was innerlijk in paniek, maar niemand liet iets merken."

Gecontroleerd angstig

Dirk Jan Roeleven werkt voor de NTR. Hij zit op Hawaï voor de top 2000 a gogo, en is in afwachting van een mogelijke tsunami. De sfeer is "gecontroleerd angstig".

"De politie roept op om naar binnen te gaan. Iedereen moet in principe een halve mijl landinwaarts gaan. Ik zit op 20 meter afstand van de zee, binnen de gevarenzone, op acht hoog in een hotel. Mensen tot de vierde verdieping zijn geëvacueerd. Als het gevaarlijk wordt moeten we naar tien hoog."

"Het is hinken op twee gedachten: je moet weg, maar je moet ook niet in paniek raken. Voorlopig blijf ik hier zitten."

"Er staan lange rijen auto's voor benzinepompen. En verder klinkt hier telkens het luchtalarm. Hawai is een bergachtig eiland, je zit hier zo op veilige hoogte."

Gillen en schreeuwen

Bastiaan van Schaik, modejournalist, zit in Tokio in een hotel op de 50e verdieping. Hij is helemaal naar boven gelopen.

"Dat ging prima. Het viel wel meteen op dat er enorme scheuren in de muren van het trappenhuis zaten. Er wordt gezegd dat dit een van de veiligste gebouwen in Tokio is. Er zijn veel naschokken en de sponningen kraken; een onveilig gevoel. Toch voelt het hier veiliger dan buiten."

"Alle bruggen en viaducten in het centrum zijn afgesloten. Beneden op straat is het echt chaos, maar op z'n Japans, heel gecontroleerd. Politie wijst de mensen de weg."

"Het moment van de beving was heel heftig. Wij realiseerden ons eigenlijk niet wat er gebeurde. We dachten dat we een beetje ziek waren omdat je zo raar heen en weer geschud wordt. En toen begonnen Japanners te gillen en te schreeuwen. Na een minuut paniek stonden ze allemaal stil te wachten tot de aardschok voorbij was."

Meters heen en weer

Machiel Frijters werkt bij Sony in Tokio.

"Het komt vaker voor dat je trillingen voelt, dan gaat iedereen een beetje lacherig doen. Maar het werd steeds erger en je kon op een gegeven moment niet meer lopen in het pand. Ik zit op de 9e verdieping en het ging echt meters heen en weer. Het was behoorlijk heftig.

Er was geen paniek, men bleef netjes zitten. En het leuke is: men zit er nog steeds, want er rijden geen treinen meer. Iedereen moet minimaal vier of vijf uur naar huis lopen. Er wordt eten uitgedeeld, we krijgen dekens. Vanavond een hapje eten met mijn andere Nederlandse collega en dan maar even zien."

Onbeschrijflijk

Marc Wesseling woont en werkt al negen jaar in Tokio.

"Ik heb al heel wat aardbevingen meegemaakt. Dit was onbeschrijflijk. Gek genoeg heb ik een aantal dingen op kantoor nog weten vast te tapen met ducktape, tijdens het beven. Het is mijn eigen bedrijf, misschien dat ik daarom wilde redden wat er te redden viel. Het was mijn eerste impuls. Toen naar buiten gerend. Voor mijn gevoel ging de aarde nog zo'n 15 minuten lang op en neer. Alsof je op een boot stond."

Geen normale aardbeving

Alex van der Peet mailt de NOS: het was een enerverende dag in Tokio.

Het begon toen we op de 18e (hoogste) verdieping van ons kantoor waren, in een 40 jaar oud pand. Na de aardbevingen van de afgelopen dagen keken we er niet direct van op, maar omdat juist het Japanse personeel meteen doorhad dat dit geen normale aardbeving was wisten we dat we haast moesten maken.

Onderweg naar het trappenhuis zag ik mensen in vergaderkamers onder de tafel zitten, dus ben er toen maar bijgekropen. Toen werd het echt merkbaar erger. Zodra ik het idee dat dat de toren zich rustig aan het stabiliseren was hebben we onze kans gegrepen om het pand te verlaten, 18 verdiepingen met de trap naar beneden.

Naschokken

Eenmaal buiten was het vooral zoeken naar een plaats waar we niet tussen de gebouwen zouden staan, wat in Tokyo echt niet meevalt. Hebben op een parkeerplaats staan wachten en toen kwam de eerste (grootste) naschok. Gebouwen om ons heen, met name de oudere gebouwen, bewogen alle kanten op. Erg vreemd om aan de overkant van de straat een hotel van 36 verdiepingen heen en weer te zien bewegen.

Heb met een aantal collega's in een restaurant op de begane grond de rest van de naschokken uitgezeten, iedere 10, 15 minuten bewoog alles nog even. Sinds een uur of 19.00 is het echter rustig.

Ik zit nu met een aantal collega's thuis. Het is stabiel, maar het is een erg vreemd idee om niet te weten wat er vannacht zal gebeuren. We hopen allemaal dat dit de piek geweest is, maar gezien de geleidelijke opbouw van de afgelopen dagen kunnen we dat gewoon niet zeker weten. Ben benieuwd of we veel zullen slapen.

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl