'Zulke beelden kunnen de familie traumatiseren'

Een collectief schrikmoment wordt het genoemd aan tafel van het Sportforum: het beeld van Abdelhak Nouri, vechtend voor zijn leven op het voetbalveld. Voer voor discussie: in hoeverre moet je een ernstig (sport)ongeval in beeld laten zien?

Voetbaljournalist Bart Vlietstra, onder meer werkzaam voor de Volkskrant, waande zich zaterdagmiddag, toen Nouri op het voetbalveld in elkaar zakte, in een slechte film. "Maar volgens mij is er geen andere optie dan zoiets te laten zien. Ook omdat niet direct duidelijk was wat er aan de hand was."

Het brengt bij de andere forumgasten herinneringen naar boven. Zo denkt Tjerk Bogtstra, voormalig Davis Cup-captain, terug aan Annemiek van Vleuten. Zij was vorig jaar zomer op weg naar olympisch goud, maar kwam hard ten val in een afdaling.

Bogtstra: "Ze bleef toen roerloos liggen. Toen dacht ik: ik wil dit niet meer zien, ik kan dit niet meer zien. Het blijft heel gevoelig. Je zendt het als omroep uit en het is live, dus gaat de camera logischerwijs naar zo'n scene toe."

"Als kijker wil je natuurlijk ook op de hoogte blijven", vervolgt Bogtstra. "Maar op een gegeven moment wordt het te privé. Zoals het reanimeren bij Nouri: dat wil je niet zien."

Traumatiseren

Wieleranalist Henk Lubberding, goed voor drie etappezeges in de Tour de France, haalt er ook een voorbeeld uit het peloton bij. "De val van Richie Porte was verschrikkelijk. Maar wanneer je daar de camera weghaalt, vraagt iedereen zich af: beweegt hij nog wel?"

"Natuurlijk wil je weten wat er aan de hand is", reageert Vlietstra. "Maar zulke beelden kunnen je als familielid ook traumatiseren."

Met Lubberding aan tafel kan het niet anders of de eerste Tourweek wordt ruime tijd besproken. De voormalig renner, in 1989 voor het laatst onderdeel van het peloton, stoort zich aan de kritiek dat de lange sprintetappes saai zouden zijn.

"Mensen hebben altijd wat te piepen. Als een koers zeven uur duurt, willen ze zeven uur spanning. Dat is nog nooit zo geweest en gaat ook nooit komen", aldus Lubberding.

Groeiend gras

Hij krijgt bijval van Bogtstra. "Ik zit bij tennis ook weleens naar groeiend gras te kijken. En in een voetbalwedstrijd gebeurt ook vaak niets. Maar je wacht juist op het moment dat er wél wat gaat gebeuren."

Met nog een stuk of vijf sprintetappes te gaan geeft Lubberding een tip tegen de verveling: "Ik kijk het begin en op een gegeven moment denk ik ook: nou, Henk, je kunt wel even in de tuin gaan werken. En voor de finale kom ik weer terug."