Voetballende vluchtelingen winnen (bijna) alles in Griekenland

• Conny Keessen

  Correspondent Griekenland

"Run, run", roepen de spelers op het voetbalveld naar een teamgenoot die langs de hoge hekken naar de ingang sprint. De training van het vluchtelingenteam staat op het punt te beginnen, op het kunstgrasveld van amateurclub Atromitos bij Piraeus. "Dat is Tufan, uit Afghanistan. Hij is altijd te laat", zegt een Syrische jongen lachend.

Dat is een bekend probleem, legt assistent-coach Abdullah Sulleman uit, die uit de Iraakse stad Mosul komt. Vanuit het vluchtelingenkamp is het openbaar vervoer onregelmatig; met bussen en metro kost het zeker een uur om op de trainingslocatie te komen.

Daar in vluchtelingenkamp Skaramanga begon het vorig jaar allemaal. Het is een van de grootste kampen in Griekenland, met meer dan 3000 mensen die er leven in containerwoningen. Velen wachten erop een uitspraak over hun asielprocedure, herplaatsing naar EU-lidstaten of familie-hereniging.

Dat vaak lange wachten leidt tot verveling en frustraties. Jongens en jonge mannen probeerden de tijd te doden met - natuurlijk - voetbal.

"Toen dacht ik, waarom richten we niet een team op", zegt Abdullah, die een sportopleiding heeft gedaan in Irak. "We begonnen met een bal, zonder sportkleding of schoenen. Op een simpel betonveldje."

De leiding van het kamp pikte het initiatief op en organiseerde enkele vriendschappelijke wedstrijden. Bij een van die wedstrijden kwam de voormalige vicevoorzitter van voetbalclub Olympiakos, Petros Kokkalis, kijken. Hij is medeoprichter van de Stichting Earth, die zich met milieu en innovatie bezighoudt. Hij bood zijn hulp aan bij het oprichten van een voetbalteam voor vluchtelingen.

Selectie

Via oproepen op Facebook, en na selectiewedstrijden werden uiteindelijk zo'n 25 spelers geselecteerd, een trainer en arts aangesteld en een technisch manager. Dat is een bekende, ex-keeper Antonis Nikopolidis uit het Griekse nationale elftal dat in 2004 Europees kampioen werd.

En er is zelfs een persvoorlichter, oud-sportjournalist Nikos Delagrammatikas. "We hebben nu een team met spelers uit Syrië, Irak, Iran, Afghanistan, Jemen en sinds kort ook uit Marokko en Tanzania. Ze spelen in een amateurcompetitie, tegen onder andere bedrijfsteams, en doen het erg goed."

"We hebben nog maar twee keer verloren", vertelt de 23-jarige Mohammad Omar Shurdji uit Damascus trots. "En meer dan twintig keer gewonnen", voegt Abdessadek Chahine toe, een lange Marokkaanse jongen uit Casablanca, die al anderhalf jaar in Griekenland woont, en ook bij een Griekse club speelt. De 25-jarige Mohamed Wael Sefi speelde bij een club in Aleppo voor hij zijn land moest verlaten. "Voetbal is alles, het is mijn leven", zegt hij.

Het grootste probleem voor het Hope Refugee Team is dat de samenstelling regelmatig verandert omdat spelers vertrekken. De afgelopen maanden zijn vijf mensen naar Frankrijk, België en Duitsland afgereisd, in het kader van herplaatsing.

"Ik verlies mijn spelers",verzucht trainer Andreas Sampanis, jarenlang speler en trainer in het Griekse amateurvoetbal. "En dat is erg jammer als je maandenlang met die jongens hebt gewerkt. Helaas is het niet anders. Maar tot nu toe zijn er goede vervangers gevonden."

In vluchtelingenkamp Skaramanga is inmiddels ook een jeugdopleiding begonnen voor jongens onder de 16 jaar.

Wat de jonge spelers van dit team, de meeste zijn tussen de 18 en 25 jaar, gemeen hebben is dat ze competitie speelden in hun vaderland, sommigen op hoog niveau. Hun droom is spelen bij een Europese club.

Sommigen, met name de Syriërs, wachten op herplaatsing naar Europa, maar er zijn ook spelers die in Griekenland zullen blijven. En misschien dat we dan nog wat van ze zullen horen. "Er zijn in het team spelers met talent die zeker mogelijkheden bij Griekse clubs hebben", voorspelt Delagrammatikas.