Op uitnodiging van Hezbollah kijken aan de grens met Israël
Een cameraman plukt salie. In de gedemilitariseerde zone tussen Libanon en Israël komt normaal gesproken alleen de VN, dus de kruiden - ik ruik ook tijm - kunnen hier onbeperkt groeien. Hier en daar zie ik bordjes die waarschuwen voor mijnen. De plukkers lijken zich geen zorgen te maken om niet gemarkeerde mijnenvelden of om sluipschutters van de andere kant.
Het voelt een beetje stout om hier te staan. Op mijn Nederlandse telefoon neemt het Israëlisch netwerk het over. "Welkom. Fijne reis gehad?" Zo'n netwerk weet natuurlijk ook niet dat ik hier ben op uitnodiging van Hezbollah en in een lang konvooi van journalisten langs de grens rij. Maar het Israëlische leger moet ons kunnen zien.
Op sommige plekken kunnen we het elektronische hek dat Israël bouwde langs de hele grens aanraken. Vanaf heuveltoppen en vanaf een wachttoren kunnen we de Israëlische dorpen zien liggen. In de verte zien we het strand met de stad Naharia. Nog weer verder is een berg vaag zichtbaar. Daar ligt Haifa.
Hezbollah organiseert zelden van dit soort perstrips. Er wordt hier dus een boodschap verstuurd. Maar welke? En aan wie?
Niet aan ons. De nieuwe verdedigingslinies die gegraven worden, voegen nauwelijks iets toe aan wat er al ligt. Niet bijzonder genoeg om ons daarvoor hier naartoe te halen. Er is bovendien maar heel weinig westerse pers uitgenodigd. Ik ben hier hooguit meewerkend voorwerp.
Bekijk hier de beleden die Sander van Hoorn aan de grens maakte:
Een boodschap aan de Arabische wereld?
In 2006 woedde op deze plek nog een felle oorlog die eigenlijk geen echte winnaar kende. Hezbollah werd niet verslagen en claimde dat als overwinning. Een claim die door vriend en vijand in het Midden-Oosten, en zeker ook hier in Libanon, gedeeld werd. Maar die glans ging ervan af toen Hezbollah zich in de oorlog in Syrië mengde.
Door te laten zien dat je het front met Israël niet vergeten bent, kan je dat aanzien weer vergroten. Maar dan had je bijvoorbeeld Al Jazeera en Al Arabiya moeten uitnodigen.
Een boodschap aan Libanon?
In Libanon maken mensen zich zorgen, want de verwachting is dat een nieuwe grensoorlog verwoestend zal zijn. Ik neem aan dat de zorg er ook in Israël is, want aangenomen wordt dat Hezbollah raketten heeft die elke plek in Israël kunnen bereiken. "Van Kiriat (Smonah) tot Eilat" zegt een commandant van Hezbollah. Hij wijst me op de graafmachines die achter het hek en het prikkeldraad nog een verdedigingslinie aanleggen.
"Dit laat zien dat Israël bang is voor waar Hezbollah toe in staat is. We zijn beter dan ooit in staat om Libanon te verdedigen", zegt een andere commandant. Maar als dát de boodschap is, dan had je niet alleen Al Manar, de televisiezender van Hezbollah, uitgenodigd, maar ook christelijke en soennitische stations. Maar hier vandaag geen MTV, LBC, Future of New TV.
We zijn beter dan ooit in staat om Libanon te verdedigen.
Het deel van Libanon dat er niet bij was, reageerde geprikkeld op het tripje. De volgende dag bracht de soennitische premier Hariri prompt een bezoek aan het gebied. Hezbollah moet niet denken dat het aan de grens de dienst uitmaakt.
Maar Hariri was niet op de grens maar in een dorp er ver vandaan. Hij stond niet aan de poort van een basis van de VN-vredesmacht in Libanon, een Unifil-basis en zag de graafmachines niet. Dus toch de boodschap dat je als Libanees bij de verdediging van je land bij Hezbollah moet zijn.
Een boodschap aan Israël?
Het moest geen provocatie zijn. Dat is duidelijk. Op de punten waar we echt aan het hek staan, zijn de geüniformeerde strijders er niet bij. Als je wilt provoceren, had je dat anders gedaan. Bovendien is er een kolonel van het Libanese leger bij. Hij heeft met Unifil gecommuniceerd. Daarom zijn er geen verbaasde blikken als ze ons konvooi zien. Waarschijnlijk heeft Unifil op zijn beurt Israël geïnformeerd over onze komst.
De hele dag zie ik aan de andere kant van het hek geen militaire voertuigen of soldaten. Zelfs de Israëlische vlag zien we nergens wapperen. De escalatie komt wel, maar niet vandaag, lijkt de wederzijdse boodschap.
Aan de voet van een heuvel met een enorm Israëlisch afluisterstation doen de meeste journalisten hun standupper. Tishreen, Syria TV, correspondenten uit Jemen en Iran. In het zicht van de vijand herhalen ze de boodschap van Hezbollah dat Israël bang is. Dat moet dus de boodschap aan Israël zijn: ondanks de VN, ondanks het Libanese leger staan we hier met al jullie vijanden in de gedemilitariseerde zone. Kom maar op!