Pakistanen lynchen mede-student en 'voelen zich gesteund door staat'
Een 23-jarige Pakistaanse student die werd gedood door medestudenten. Het is een voorbeeld van de uitwassen van strenge blasfemie-wetten die in het land gelden. Het zijn radicale wetten - bedoeld om godslastering tegen te gaan - die maatschappelijk radicalisme in de hand werken, zegt correspondent Joeri Boom.
De gedode student werd verdacht van blasfemie. Vorige week werd hij aangevallen op het terrein van de universiteit. Hij vluchtte naar zijn kamer, waar hij door de woedende menigte uit werd gesleurd. De studenten namen vervolgens het heft in eigen hand. "Vandaag is bekend geworden dat hij door pistoolschoten om het leven is gekomen", zegt Boom in het NOS Radio 1 Journaal. "Daarna hebben ze alsnog op hem ingeslagen." Beelden van het incident werden talloze keren gedeeld via WhatsApp.
Na politieonderzoek bleek de verdenking van blasfemie ongegrond. "Maar die waarheid kwam te laat voor de jongen."
Godslastering is in Pakistan bij wet verboden. Het land kent de strengste wetten op dat gebied van alle moslimlanden: je kunt er de doodstraf krijgen voor lasterende uitspraken over de islam, de officiële staatsgodsdienst. Sinds de jaren 90 zijn er ongeveer 1300 mensen gearresteerd voor blasfemie. Toch is de doodstraf zelf nog nooit daadwerkelijk uitgevoerd, zegt Boom.
"Het gebeurt vaker dat mensen voor eigen rechter spelen. Misschien doen mensen dat omdat de staat die doodstraf niet oplegt. Sinds de jaren 90 zijn er al zeker 65 mensen vermoord door dit soort menigten, omdat ze zich negatief over het geloof hadden uitgelaten." Zelfs mensen die zijn vrijgesproken lopen het risico alsnog door de buurman vermoord te worden.
Een provinciale gouverneur en een minister moesten het al met de dood bekopen.
De reacties op de dood van de 23-jarige student zijn fel, zegt Boom. "Het wordt steeds duidelijker dat Pakistan zichzelf in gijzeling houdt met blasfemie-wetten. De staat zegt immers: wie zich schuldig maakt aan blasfemie, moet dood. Daardoor voelen islamitische radicalen zich gesteund in hun wreedheid in een land met een groot terrorismeprobleem."
Toch durft niemand zich uit te spreken tegen de wetten. "Een provinciale gouverneur en een minister moesten dat al met de dood bekopen. Een parlementariër die een mildere wet voorstelde, moest die wet weer intrekken na zware bedreigingen. Ze moest zelfs onderduiken."
De wet heeft volgens Boom niet alleen gevolgen voor het land zelf. "Pakistaanse terreurgroepen die zich gesteund voelen door deze wetten richten zich ook tegen bijvoorbeeld India en westerse landen, echt niet alleen tegen Pakistan."