Slachtoffer Maalbeek-aanslag: 'sinds 22 maart droom ik niet meer'
Op een terras in het West-Vlaamse Roeselare komen de beelden weer terug van '22/3', de dag dat Brussel werd getroffen door terreuraanslagen. Nic Reynaert, 33, een boomlange advocaat, zat op de Maalbeek-metro. "Mijn lijn," vertelt Reynaert.
Op 22 maart 2016 om 09.11 uur arriveert 'zijn' trein in station Maalbeek. Een enorme knal verandert zijn leven voorgoed.
"Ik slaap slecht, nog altijd", zegt Reynaert. "Maar ik droom sinds 22 maart niet meer, nooit meer gedroomd. En pas acht maanden na de aanslag huilde ik voor het eerst. Zo lang heeft dat geduurd."
Bij de Brusselse aanslagen op 22 maart 2016, op luchthaven Zaventem en metrostation Maalbeek, kwamen in totaal 35 mensen om het leven - inclusief de drie omgekomen daders. 340 mensen raakten gewond.
Na de aanslagen heeft Reynaert Brussel ingeruild voor de vredige provinciestad Roeselare, waar hij is geboren en getogen. Hij probeert zijn werk als advocaat weer op te pakken. "Ik ben nog een beetje op de dool, zoals wij dat zeggen."
Toen hij na de aanslag weer de metro nam, voelde hij zich vies als de trein halte Maalbeek passeerde."Iedereen gaat gewoon weer door, het leven gaat verder, maar ik zie alles nog. Dáár lag zus, en tegen die wand lag zo. Daar stond ik. En daar zocht ik een uitweg omhoog."
De eerste maanden erna werd hij overvallen door een enorme zwartgalligheid. "Ik spuugde op alles, kotste op het systeem. Daarna kwam de woede. Wat is er sindsdien op institutioneel en politiek niveau in Brussel veranderd? Niets." Hij is woedend, op politici, op rechters. "De zachte heelmeesters die stinkende wonden maken."
Reynaert vindt dat de misstanden jarenlang in België genegeerd werden en zaken verwaarloosd. Het politieke systeem is gebaseerd op het begunstigen van personen in ruil voor hun politieke steun, zegt hij. "Niet in het belang van de burger. Twee ministers boden bijvoorbeeld hun ontslag aan daags na de aanslagen, als een laffe kapitein, terwijl schip-België nog volop aan het zinken was."
Gelukkig hebben we onze laksheid en onze Belgische bieren die ons verdoven.
"Gelukkig hebben we onze laksheid en onze Belgische bieren die ons verdoven", zegt hij.
Reynaert had lange tijd last van coördinatie- en evenwichtsstoornissen. Een vol glas zonder morsen terug op tafel zetten lukte niet meer. Hij mocht een jaar lang niet autorijden. "En op de fiets bevroor ik al van paniek als een tegenligger een vreemde manoeuvre maakte. Het hoort allemaal bij posttraumatische stress stoornis." Hij ging hard werken om het te vergeten.
Rusteloosheid verzachten
De eerste weken na de aanslag ging hij regelmatig rond middernacht naar Maalbeek. "Gewoon in mijn eentje, in het donker, zitten bij de bloemen die er nog lagen. Praten met mezelf, praten met de mensen die daar zijn gestorven. Dat verzachtte mijn rusteloosheid."
Hij noemt zichzelf een "gelukkig slachtoffer." Aan Reynaert mankeert ogenschijnlijk niets. "Ik heb alle ledematen nog. Geen brandwonden. Maar de pijn zit van binnen."
Ieder slachtoffer gaat er anders mee om. "Een 17-jarig meisje dat bij de aanslag op vliegveld Zaventem haar benen verloor, traint nu voor de Paralympics in Tokio in 2020." Dressuur. Paardrijden was en is haar leven, vertelt Reynaert. "En ze maakt studieplannen. Ik ben jaloers op haar jeugdige naïviteit. Ik zit in een wereld waar ik vecht tegen domme wetten, tegen het gebrek aan gezond verstand. Ik zou soms willen dat ik een andere bril kon opzetten dan die van advocaat."
Tweede verjaardag
Zijn vrienden zeggen: "Nic, beschouw 22 maart als een tweede verjaardag. Daarna begon een nieuw leven."
"Lief bedoeld. Maar ik was toch liever de man gebleven die ik vóór 22 maart was. Ik zal er alles aan doen om niet verbitterd te raken. Maar ik ben botter geworden. Geen geduld meer. Geen tijd meer voor onzin, voor zever. Liefde? Het zegt me niks. En dat is heel raar, want voordien was ik op dat terrein héél anders."
