Alaa woont in Nederland, maar zijn hart is nog in Aleppo

Hij is 30 jaar, Alaa uit Aleppo. Zijn stad ligt in puin maar hij is veilig in Nederland. Hij heeft een verblijfsvergunning, een woning en nieuwe Nederlandse vrienden. Alaa is net geslaagd voor zijn inburgeringsexamen.

Een nieuw leven ligt in het verschiet. Maar makkelijk is dat niet. De pijn om de situatie in zijn land maakt het moeilijk hier opnieuw te beginnen.

In Syrië had hij succes als jonge ondernemer. Toen de Arabische Lente ook zijn land bereikte, ging hij de straat op. Hij droomde van een vrijer Syrië.

Een reactie van het regime bleef niet uit. De oorlog kwam. En als zovelen werd Alaa hulpverlener. Hij hielp de vluchtelingen uit de regio die veiligheid zochten in Aleppo. Hij kookte voor hen, gaf kinderen les, regelde slaapplaatsen.

Met een 'kamikazeteam' trok hij eropuit om hulp te brengen waar het eigenlijk onmogelijk was. Jongemannen in een auto, muziek hard aan, slalommend tussen neerkomende bommen op weg met voedsel, verband, medicijnen. Het werd hun werk, maar de revolutie, de strijd om vrijheid, vergaten ze niet. Veel vrienden kwamen om het leven, anderen werden opgepakt door het regime of later door IS.

Alaa besloot te vluchten. Vanuit het veilige Nederland volgt hij nu het nieuws uit Aleppo. Hij praat online met zijn vrienden die daar nog zijn en met zijn moeder.

En hij doet wat hij kan. Zodra hij zijn papieren kreeg, reisde hij met Nederlandse vrienden naar Griekenland om landgenoten op te vangen die de oversteek net hadden gemaakt. Toen bommen het ene na het andere ziekenhuis in zijn stad vernietigden, organiseerde Alaa een actie op het Centraal Station in Amsterdam. In mei deelde hij bloemen uit en vroeg mensen even stil te staan bij het verdriet van Aleppo.

Maar de pijn blijft. Hij voelt zich machteloos en is terneergeslagen. Zoals zo veel van zijn vrienden die erin slaagden te vluchten, gebruikt hij antidepressiva.

Wat hij ook doet om gewoon te leven, het lukt hem niet. Zijn hart en ziel zijn achtergebleven in Aleppo.