Modeltreinliefhebbers zijn bouwers of juist kilometervreters
Hij woont al dertig jaar in Zwitserland en is terug voor een dagje Eurospoor, de grootste modelbouwbeurs in Europa, die tot en met zondag in Utrecht wordt gehouden. In de Jaarbeurs staat Nico Littooij vol bewondering bij de stand van de Vereniging Spoorgroep Zwitserland, afdeling Kortenhoef. Die laat de treinen door een ruig berglandschap rijden. Zelf heeft Littooij in Zwitserland een vlakke Hollandse baan. “Water, molens en weilanden.”
Voor veel modelbouwers is de werkelijkheid namaken de grote charme van de hobby. Ze doen het om nostalgische redenen of vanuit historisch besef. De Vlaming Eric van Bocxlaer reconstrueerde een spoorlijn uit de jaren zestig in de Belgische Kempen. De spoorlijn verdween, het traject werd een fietspad, het station is nu een jongerenhuis.
Laatst liet hij de baan zien aan een tachtigjarige. “Ze herkende alles, haar moeder werkte achter het buffet in het station. Ze vertelde dat ze op het perron fietste als de laatste trein vertrokken was.”
De 24ste editie van Eurospoor is net als de eerste ondergebracht in twee hallen, maar trekt bij lange na niet de 30.000 bezoekers uit de beginjaren. Bijna alle bezoekers zijn minimaal van middelbare leeftijd. Jan Krijgsman van de Railclub Utrecht verklaart dat deels aan onbekendheid. Jonge ouders hebben vaak al niet meer met treinen gespeeld. Spelcomputers namen de plaats in. “Deze hobby is veel creatiever en als je er verder in doorgaat komt ook de elektriciteit om de hoek kijken. Dat is leuk en je leert ervan.”
De Utrechtse vereniging vraagt behoorlijk wat vrije tijd van de leden. Minstens twee keer in de week ontmoeten ze elkaar in het clubgebouw. Daar bouwt iedereen aan de eigen module. Het ene verenigingslid voegt aan zijn stukje spoor een trainingsveld toe voor honden, de ander voorziet zijn baanvak van een parkje. Al die onderdelen zijn voor de beurs samengevoegd tot een grote gezamenlijke verenigingsbaan.
De bezoekers zijn te verdelen in twee categorieën , legt iemand uit. Je hebt bouwers en mensen die vooral kilometers willen maken. Hijzelf behoort tot de eerste groep en fotografeert een fabrieksterrein in het Ruhrgebied. “Om ideeën op te doen”.
Ook Michel van Tongeren is zo’n bouwer. Hij vindt het leuk iets te maken dat de fabrikanten van onderdelen niet leveren, of in een uitvoering die “er niet uitziet”. Hij wilde naast zijn spoorlijn een fatsoenlijk bollenveld. Het kostte veel moeite, maar het lukte hem door ieder sprietje, ieder blaadje afzonderlijk met een verfkwastje aan te stippen.
De mensen met een voorkeur voor kilometers hebben weer andere problemen. Achter een tafel geeft een expert geduldig advies. “Rijdt u digitaal of analoog? ” vraagt hij een bezoeker. Het is iemand van de oude stempel. “Analoog? Dan moet u op een heel andere basis die treinen remmen.” Mocht hij er niet uitkomen dan is er een troost. Hij heeft nog het hele weekend de tijd om erop terug te komen.