'Ik ga niet weg uit Calais, ik wil naar Engeland'

• 

  Chrisje Sterk

  Redacteur NOSop3

De deuren van de loods gaan om 8.00 uur pas open, maar uren eerder staan er al tientallen migranten te wachten in de kou. Muts op, deken omgeslagen en de koffers opgestapeld of in een winkelwagentje voor zich uitgestald. Ze komen zich registreren om vervolgens op de bus naar een opvangcentrum ergens in Frankrijk te worden gezet. Het is een flinke logistieke operatie.

Als de poorten opengaan, zetten de mensen het op een rennen, om zo snel mogelijk aan te kunnen sluiten in de rij. Daarna moeten ze nog een paar uur wachten. Er wordt gekletst en er worden selfies gemaakt. De sfeer is rustig.

De migranten worden bij de loods met dranghekken over vier rijen verdeeld. Een rij is voor gezinnen, maar die blijft zo goed als leeg. De rij voor alleenstaande volwassenen is verreweg het langst. de anderen rijen zijn voor zieken en ouderen en voor kinderen die alleen zijn.

Een grote groep minderjarigen komt aanlopen onder begeleiding van hulpverleners. Ze gaan na de registratie terug naar een apart deel van het kamp waar ze slapen in containers en ze worden daarna ergens in Frankrijk geplaatst.

Een hulpverlener van de Britse organisatie Safe Passage Citizens UK is tevreden met hoe het verloopt. Ze helpt de migranten die al familie in Engeland hebben. Volwassenen maar ook veel kinderen. "Het is pas de eerste ochtend. De kinderen moeten gescheiden worden van de volwassenen, zodat ze in de juiste rij terecht komen. Op een paar kleine problemen na ging dat allemaal goed. Iedereen doet z'n best om de situatie niet te laten escaleren."

Niet alle jongeren zien de registratie zitten. Een groepje jongens staat te kijken naar de rijen. Ze zijn hier omdat ze naar Groot-Brittannië willen, en niet naar een opvang elders in Frankrijk. "Holland", roept er eentje. Hij zou ook wel naar Nederland willen reizen, daar woont ook al familie. De jongen denkt dat hij daar in vier dagen kan zijn. Hoe, dat wil hij niet kwijt. Maar hij stapt vandaag in elk geval niet op de bus.

In de 'jungle' is het rustig. Veel mensen zijn al vertrokken. De schooltjes zijn leeg, net als sommige tenten. Bewoners verzamelen hun spullen. Ze nemen afscheid en gaan voor het laatst met elkaar op de foto.

Anderen zijn van plan gewoon te blijven. Een vrouw uit Eritrea herhaalt wat ook anderen zeggen. "Ik ga niet weg. Ik wil naar Engeland. Daar heb ik al familie zitten, hier niet." Er worden folders uitgedeeld door de overheid waarop in alle talen wordt uitgelegd dat het kamp straks niet meer bestaat. Mensen krijgen het advies om weg te gaan. De folder wordt gelezen, verdwijnt in jaszakken of soms op de grond in de modder.

Een jongen (16) en een meisje (17) uit Ethiopië willen niets met het advies doen, want ook hun doel is Engeland. Maar ze zijn minderjarig en alleen. En dan rijst er toch een beetje twijfel. "Als we ons melden, mogen we in de containers op het terrein slapen." Met de blubberige ondergrond en de koude nacht op komst, klinkt dat ook wel als een fijn vooruitzicht.