Andere Tijden Sport uit 2016: De nacht van Rasmussen

In de Tour de France van 2007 is de Rabobankploeg hard op weg geschiedenis te schrijven: vier dagen voor het einde van de prestigieuze ronde heeft kopman Michael Rasmussen van de Nederlandse wielerformatie de laatste bergetappe gewonnen.

Hij heeft zijn voorsprong uitgebouwd tot ruim drie minuten en de gele trui stevig om de schouders. De Deen lijkt ongehinderd richting eeuwige roem te koersen. Vreugde hangt die middag in slingers door de teambus.

Complete chaos

Twaalf uur later heerst er binnen datzelfde team complete chaos: Rasmussen is door zijn eigen ploeg uit de Tour gegooid en zit in het vliegtuig naar huis, de overige renners liggen kapot in bed. De gele trui is verloren en een scala aan camera s heeft zich inmiddels in de hotellobby verzameld.

In 2016 reconstrueerde Andere Tijden Sport hoe de Tourzege van 2007 de Rabobankploeg ontglipte.

"Ik viel in een gigantische leegte", blikt Rasmussen terug. "Een dag nadat ik de Tour had gewonnen, werd ik in schande weggevoerd. Ik was suïcidaal."

Hij wil de auto in, de snelweg op, vaart maken en zich boren in de eerstvolgende vrachtwagen die voor hem opdoemt. "De gedachten aan mijn éénjarige zoon weerhielden me ervan."

Terwijl Rasmussen op 25 juli in Frankrijk de laatste bergetappe wint, onthult de televisie in zijn vaderland Denemarken via een Italiaanse journalist dat de wielrenner heeft gelogen over de locaties van zijn trainingen en de verblijfsplaatsen in de aanloop naar de Tour. Daarmee ontliep hij dopingcontroles.

De UCI heeft hem twee officiële waarschuwingen gegeven. "Ik was een van de velen die waarschuwingen kregen. Alleen droeg ik de gele trui", aldus Rasmussen destijds.

Leugens

Rasmussen heeft al die tijd tegen zijn team volgehouden dat hij in Mexico trainde. Hij drijft de ploeg met zijn demagogie in een drijfzand van leugens. Voor teamleider Theo de Rooij reden zijn eigen renner te ontslaan.

Andere Tijden Sport ontrafelde de sluier van leugens en dopingdilemma's dat rond zowel het team als het peloton hing. Michael Boogerd, destijds bezig aan zijn laatste Tour, en Thomas Dekker, debutant in de Tour, schetsen een beeld van een verziekte sport.

"Op een gegeven moment wisten we wel dat het verhaal van Rasmussen niet klopte", bekent Boogerd. "Maar het hele wielrennen klopte toch al niet."

Andere Tijden Sport brengt Rasmussen terug naar de beslissende bergetappe op 25 juli, naar de Col d´Aubisque. Voor het eerst in negen jaar bedwingt hij de berg opnieuw op de fiets. Hij herbeleeft de dag tot in detail.

Halverwege de klim herinnert hij zich dat een cameraman hem benaderde. "Ik trok expres een grimas, liet het lijken alsof ik moest lijden. Ik wist dat het signaal werd doorgegeven aan de teams."

Tranen

Bovenop de berg is hij tot tranen toe geroerd. "Hier voelde ik dat ik de beste van de wereld was. Er stond niemand boven me, niemand naast me, er was zelfs niemand in de buurt."

Helaas voor hem zal die 'eenzaamheid' ook de volgende ochtend van toepassing zijn. Maar dan op een heel andere manier. Een dag na zijn triomftocht in de Pyreneeën blaast hij in stilte de aftocht. "Rasmussen was gereduceerd tot een zielig hoopje mens", aldus teamleider Erik Dekker.