'We dachten: Kruijswijk in het roze, daar moeten we bij zijn'

Daar staan ze, halverwege de beslissende klim in de Giro d'Italia: de Colle della Lombarda, 2350 meter hoog, stijgingspercentage 7,5 procent. Een vader en twee zonen met een Nederlandse vlag en een pot witte latexverf, klaar om de naam van hun held op het asfalt te kalken.

"We zijn gisteren in alle vroegte vertrokken uit Groningen", zegt Kees Pol. "Steven Kruijswijk, eindelijk weer een Nederlander die een grote ronde wint. Daar moesten we bij zijn."

'Het zal toch niet'

Na een hele dag in de auto belandden de heren gistermiddag in de file bij Turijn. "Daar hoorden we op de radio: Kruijswijk is gevallen", zegt Feddrik. "Je denkt van 'het zal toch niet'. Daarna hoorden we dat het wel weer ging, dat hij weer op de fiets zat. Dat hij toch op achterstand is gereden."

"Het is zoals het is", zegt Feddrik. "We zijn toch maar doorgereden", zegt Geert-Willem. "We hopen natuurlijk dat Steven toch een belangrijke rol kan spelen. We gaan hem zeker aanmoedigen."

1100 kilometer verderop. In Nuenen zit een handvol mannen in een roze T-shirt, met roze petjes, in een café vol roze slingers en ballonnen roze tompouces te eten. "Een derde plaats is het hoogst haalbare", denken ze in café De Stam. "En als hij z'n oude benen weer terug heeft, wie weet wat er dan kan gebeuren. Dat hoop ik. Een wondertje."

"We zaten onszelf rijk te rekenen. Een winnaar. Uit Nederland, uit Nuenen. Ja en dan de klap, de val. Potverdomme."

Op hun shirts staat de tekst 'We feliciteren de winnaar van de Giro 2016', maar de felicitaties gaan niet naar hun favoriet. Is er dan nog wel reden voor een tompouce en feest? "Jawel, met een derde plaats zijn we ook tevreden. Het is gewoon jammer. Hij stond er zo goed voor."

Terwijl Kruijswijk omringd door zijn ploegmaten naar boven fietst, houden ze in Nuenen de moed erin. "Ik weet niet hoeveel last hij heeft. Als hij de pijn enigszins kan verbijten, heb ik nog wel de hoop dat hij kan aanvallen en voor een tweede plaats kan gaan."