Real vs Atlético, Zizou vs El Cholo
Het zijn mooie tijden voor de Nederlandse sport. Her en der worden - de val van Steven Kruijswijk in de Giro ten spijt - aansprekende successen geboekt. Op de fiets, op de tennisbaan, in de boksring, op het racecircuit. En die krijgen uiteraard de aandacht die ze verdienen. Je zou bijna over het hoofd zien dat er dezer dagen ook nog ergens een belangrijke voetbalprijs van de hand gaat.
De Champions League nadert immers zijn apotheose: finale! Zaterdag in Milaan. Real Madrid tegen Atlético Madrid. Een heuse stadsstrijd, net als twee jaar geleden. Destijds was Atlético hard op weg naar z'n eerste triomf op het hoogste Europese clubniveau, maar Real kwam in blessuretijd langszij om in de verlenging genadeloos toe te slaan: 4-1.
Terwijl de Koninlijke 'eindelijk' zijn tiende cup mocht bejubelen, stonden Los Colchoneros - een verwijzing naar de rood-witgestreepte matrassen die vroeger veel in Spanje verkocht werden - weer met lege handen. Net als in 1974, toen Bayern München na de 1-1 in de eerste wedstrijd de replay met duidelijke cijfers (4-0) naar zich toetrok.
In één adem
Er is Atlético veel aangelegen om niet in het rijtje bij Stade de Reims en Valencia terecht te komen, clubs die drie Europacup 1/Champions League-finales speelden en er geen enkele wisten te winnen. De Madrilenen worden liever in één adem genoemd met Barcelona en Juventus, die allebei in hun derde eindstrijd voor het eerst aan het langste eind trokken.
De voortekenen zijn niet slecht. Sinds die pijnlijke nederlaag in Lissabon stond Atlético tien keer tegenover Real en slechts één keer hoefde het te buigen voor de 'grote broer'. De helft van de duels werd zelfs gewonnen, een ongekende score, waarvan de Atlético-fans tot voor kort alleen maar konden dromen.
Onder coach Diego Simeone, sinds december 2011 aan het roer in Madrid, heeft de ploeg zich ontpopt tot een vechtmachine waarmee niet valt te spotten. De 46-jarige Argentijn eist strijd, passie en honderd procent inzet van zijn ploeg. Eigenschappen die hem als voetballer ook al typeerden. "Elke speler moet spelen alsof zijn leven ervan afhangt", is zijn devies.
Dichtgetimmerd
Simeone deinst er ook niet voor terug de tegenstander met een dichtgetimmerde defensie tegemoet te treden, gokkend op een succesvolle counter. Die strijdwijze zit met name de razendsnelle Antoine Griezmann als gegoten. De Fransman was er bijna persoonlijk verantwoordelijk voor dat de favorieten Barcelona (kwartfinale) en Bayern München (halve finale) voortijdig hun Waterloo vonden in de Champions League.
En waarom zou Real Madrid niet kunnen volgen? Simeone, onder wiens bezielende leiding de club al de Europa League (2012), de nationale beker (2013) en de landstitel (2014) won, gelooft er heilig in. "We gaan uit van onze sterke punten en proberen onze zwakke punten te verbergen. Het besef van wat we kunnen, maakt ons zo sterk. Het moge duidelijk zijn dat wij willen winnen."
Dat wil zijn collega bij Real Madrid ongetwijfeld ook. Maar daarmee lijken de overeenkomsten ook wel meteen benoemd. Is Simeone inmiddels gepokt en gemazeld als oefenmeester, Zinedine Zidane staat nog maar aan het prille begin van zijn trainersloopbaan. De Fransman werd in januari plots overgeheveld van het tweede elftal van Real Madrid naar de hoofdmacht, nadat Rafael Benítez het veld had moeten ruimen.
Horten en stoten
Dat kan nooit goed gaan, met zo'n sterrenensemble voor zijn neus, werd volop opgetekend uit de monden van voetbalkenners. En inderdaad, de eerste weken van Zidane als hoofdcoach verliepen met horten en stoten.
Maar al snel ging het lopen bij de Koninklijke, die van de laatste zeventien wedstrijden er maar liefst vijftien won, ook uit bij Barcelona. Alleen in de Champions League lukte het twee keer niet: bij VfL Wolfsburg (2-0) en bij Manchester City (0-0). In de Primera División kwam Real, ondanks een serie van twaalf zeges, net één punt te kort om Barça van de Spaanse titel houden.
Anders ook dan Simeone stuurt de 43-jarige Zidane zijn manschappen wél met offensieve intenties het veld in. Maar dat is natuurlijk geen kunst met voetballers als Cristiano Ronaldo (dit seizoen goed voor al zestien Champions League-goals), Gareth Bale, Karim Benzema en Luka Modric in de selectie. Het resultaat is gemiddeld 2,73 doelpunten per wedstrijd.
En ondertussen weet Real de boel achterin ook goed gesloten te houden. In de knock-out-fase van de Champions League slaagde de defensie alleen op bezoek tegen Wolfsburg niet het eigen doel schoon te houden.
Doeltreffende volley
De afwijkende speelwijzen zijn makkelijk terug te voeren op de verschillen als voetballer. Was Simeone vooral de aanjager op het middenveld, Zidane manifesteerde zich als een stylist, die in 1998, 2000 en 2003 werd uitgeroepen tot Wereldvoetballer van het Jaar. Van grote schoonheid was zijn doeltreffende volley in de gewonnen Champions League-finale van 2002 tegen Bayer Leverkusen.
Ook daarin onderscheidt Zizou zich van El Cholo: hij heeft die grote beker al eens in zijn handen gehad. In het shirt van Real Madrid nota bene. Hij kan - na onder meer Johan Cruijff en Frank Rijkaard - de zevende coach worden die de Europacup 1/Champions League ook als speler al eens won en na Miguel Muñoz (Real Madrid), Carlo Ancelotti (AC Milan) en Pep Guardiola (Barcelona) de vierde die dat met dezelfde club doet.
"Hij haalt het beste uit alle spelers", prijst Real Madrid-aanvoerder Sergio Ramos zijn coach. Maar die acht zich op zijn beurt nog niet waar hij wezen wil. "Ik moet en wil nog veel leren. Ik maak vorderingen, duidelijk, maar er is nog een lange weg te gaan voordat ik een topcoach ben. Voor nu ben ik erg blij dat ik met deze grote club in de finale sta.