Kansarme en kansrijke kinderen spelen niet samen

Kinderen uit verschillende milieus spelen niet met elkaar, ook niet als ze bij elkaar in de buurt wonen.

Deels komt dat doordat de kinderen uit armere milieus niet veel buiten spelen, concludeert Lia Karsten, stadsgeograaf aan de Universiteit van Amsterdam. In Trouw zegt ze dat weliswaar alle lagen van de bevolking hun kinderen tegenwoordig niet zonder toezicht laten spelen, maar dat vooral sociale minima geneigd zijn niet met hun kinderen mee naar buiten te gaan.

Buurthuis of muziekles

Daar komt bij dat de kinderen naar verschillende scholen en verenigingen gaan. De kinderen uit kansarme gezinnen gaan vaak naar clubs op school of in het buurthuis, terwijl de kinderen uit kansrijke gezinnen naar een sportclub of muziekles gaan.

Karsten bracht samen met architect Naomi Felder aan de hand van 42 gezinnen in Amsterdam en Rotterdam in kaart waar de kinderen buiten spelen en wat er voor hen nog meer in de stad te beleven is. Het onderzoek richtte zich op gemengde buurten, waar kinderen uit verschillende milieus elkaars buren zijn. Gisteren verscheen hun boek De nieuwe generatie stadskinderen.

Sociale stijgers

Als de ruimte op straat meer geschikt zou zijn voor kinderen om te spelen, komen de verschillende groepen elkaar meer tegen. Dat hoeft niet door meer speeltoestellen neer te zetten, maar gewoon door meer ruimte te geven aan kinderen. Parkeerplaatsen zullen soms moeten verdwijnen en fietsen kunnen half onder de grond worden gestald, met een speelplek erbovenop.

Gemengd spelen is belangrijk voor de kansen van kinderen van bijvoorbeeld arme allochtone ouders, zodat ze beter integreren dan hun ouders. "Laat hun kinderen dan maar de sociale stijgers van de toekomst zijn", zegt Karsten.

Dat volwassenen uit verschillende sociale kringen elkaar nauwelijks tegenkomen is al langer bekend. De aanpak van de ongelijkheid is een urgente opgave, waarschuwde het Sociaal en Cultureel Planbureau in december 2014, maar de kloof is nog overbrugbaar.