Sue Klebold met Dylan op zijn vijfde verjaardag
NOS Nieuws

Moeder Columbine-dader: ik had het misschien kunnen voorkomen

  • Lambert Teuwissen

    Redacteur

  • Lambert Teuwissen

    Redacteur

Er is een filmpje van Dylan Klebold vlak voordat hij naar een schoolfeest gaat. In een gehuurde smoking, met een bloem op zijn revers staat hij naast een vriendin en laat zich filmen. Dat hij zich geen houding weet te geven voor de camera verbloemt hij door zijn filmende vader met sneeuw te bekogelen. Het feest was de leukste avond van zijn leven, zou hij 's avonds tegen zijn moeder zeggen.

Niets wijst erop dat hij drie dagen later een bloedbad zou aanrichten. Samen met zijn vriend Eric Harris schoot hij op 20 april 1999 dertien mensen dood op de Columbine High School. Daarna pleegden de twee gezamenlijk zelfmoord.

Zijn moeder Sue heeft 17 jaar na het drama Het besef van een moeder geschreven, waarin ze probeert uit te leggen hoe het kan dat de ouders niet merkten dat hun zoon zoiets gruwelijks plande. "Ik zou willen dat veel dingen anders waren gelopen, maar ik zou vooral graag willen weten hoe het mogelijk was dat alles in orde leek met mijn zoon, terwijl dat niet het geval was."

Dylan gaf me altijd het gevoel dat ik een goede moeder was.

Sue Klebold

In het boek probeert Sue Klebold het beeld bij te stellen dat van hen ontstond. "De vriendelijkste beschrijving van ons als ouders in de media was dat we afwezig en incompetent waren geweest. In andere berichten kwamen we naar voren als ouders die willens en wetens een racistische jongen vol haat in bescherming hadden genomen en een oogje hadden dichtgeknepen voor een arsenaal aan wapens en explosieven."

Onzin, schrijft ze. "Ik was het type moeder geweest dat vindt dat iedereen gezamenlijk aan tafel moet eten, de moeder die je vrienden én hun ouders wil ontmoeten voordat je daar gaat logeren", schrijft ze. "Tom en ik waren ouders die hun kinderen goed opvoedden, niet te veel voor de televisie lieten zitten en erop letten dat er niet te veel suiker in hun cornflakes zat. We hielden in de gaten welke films onze kinderen zagen en brachten ze naar bed met een verhaaltje, een gebedje en een knuffel."

Ze was ervan overtuigd dat Dylan ook in dat plaatje paste. "Dylan was een lief, enthousiast en aanhankelijk kind. Dit was geen kind om wie we ons zorgen maakten. We noemen hem ons zonnetje." Dylan, schrijft ze, "gaf me altijd het gevoel dat ik een goede moeder was".

Er waren signalen dat Dylan het moeilijk had, maar er was geen sprake van oorverdovend getoeter, geen knipperende, fluorescerende gevarendriehoek.

Sue Klebold

Zelfs nadat ze te horen had gekregen wat haar zoon had gedaan, kon ze dat niet rijmen met haar beeld. Was hij er misschien ingeluisd, gehersenspoeld, gedwongen? Pas toen ze een half jaar later de video’s zag die de jongens voor de moordpartij hadden gemaakt, de Basement Tapes, besefte ze dat Dylan iets geheim had gehouden.

"Ik had die spottende, superieure uitdrukking nog nooit op Dylans gezicht gezien. Mijn mond viel open bij de taal die ze gebruikten: afschuwelijke, racistische, kleinerende woorden vol haat, woorden die bij ons thuis nooit werden gebezigd of te horen waren geweest."

In haar dagboek schreef ze: "Ik ken de jongen niet die ik vandaag zag. Mijn relatie met Dylan in mijn hoofd en hart is veranderd."

Eric Harris en Dylan Klebold (r) tijdens de schietpartij

Sue Klebold moest nu wel toegeven dat ze een inktzwart gedeelte van haar zoons leven had gemist. Uit dagboekfragmenten bleek dat hij gekweld was door een onbereikbare liefde, gepest werd en suïcidaal was. Signalen daarvan deed zijn moeder af als het gedrag van een nukkige tiener: vage pijntjes, een morbide opstel, een passieve houding.

"Er waren signalen dat Dylan het moeilijk had," geeft ze nu toe, "maar er was geen sprake van oorverdovend getoeter, geen knipperende, fluorescerende gevarendriehoek."

"Ik leerde Dylan om zichzelf te beschermen tegen de bliksem, slangenbeten en onderkoeling. Ik leerde hem flossen, zonnebrand opdoen en dat het belangrijk was zijn dode hoek twee keer te controleren. Het kwam geen moment bij me op dat het ergste gevaar waarmee Dylan werd geconfronteerd niet van buiten kwam, maar in hemzelf zat."

"Als we voldoende kennis hadden gehad om te begrijpen wat die signalen betekenen, denk ik dat wij in staat zouden zijn geweest om Columbine te voorkomen."

Smoesjes

"Ik wou dat ik meer naar hem had geluisterd in plaats van hem de les te lezen; ik wou dat ik zonder iets te zeggen bij hem had gezeten in plaats van de leegte te vullen met mijn eigen woorden en gedachten. Ik wou dat ik zijn gevoelens had erkend in plaats van te proberen ze uit zijn hoofd te praten. En dat ik zijn smoesjes om een gesprek te vermijden (ik ben moe, ik moet huiswerk maken) nooit had geaccepteerd als iets niet goed voelde."

Inmiddels zet Sue Klebold zich in voor zelfmoordpreventie en hulp aan nabestaanden van geweld. De opbrengst van het boek gaat ook naar goede doelen die zich met geestelijke gezondheid bezighouden. Maar dat doet niets af aan haar verdriet en schuldgevoel.

"Er gaat geen dag voorbij dat ik geen immens schuldgevoel heb, zowel over de vele manieren waarop ik ten opzichte van Dylan tekort ben geschoten als over de puinhopen die hij heeft achtergelaten."

Deel artikel:

Advertentie via Ster.nl