Kramer: het geloof is nooit weggeweest
Zeven jaar duurde het, maar hij heeft 'm terug. Sven Kramer is voor het eerst sinds 2009 wereldkampioen op de 10.000 meter. "Het geloof is nooit weggeweest. Anders had ik hier niet gestaan. Maar het is wel lekker dat ik nu een bevestiging heb."
Kramer won in een baanrecord (12.56,77) en bleef de Nederlandse Canadees Ted-Jan Bloemen ruim voor (12.59,69). De bronzen plak was voor Erik Jan Kooiman. Hij finishte in 13.02,15.
Een paar seizoenen geleden zette Kramer zijn zinnen op de 1.500 meter, maar dat werd niet wat hij had gehoopt. Die afstand laat hij achter zich. Op de Spelen zal hij daarom gaan voor de 5.000 meter, 10.000 meter en de ploegenachtervolging. "Mijn liefde voor de lange afstanden is toch te groot."
Het doel: goud op de Spelen
En dus is Kramer ook weer helemaal terug op de 10 kilometer, de afstand die hij in de laatste jaren nog wel eens liet schieten. Bovendien won hij nog nooit olympisch goud op die afstand. In 2010 ging het mis na de bekende wissel, in 2014 was Jorrit Bergsma te sterk.
"Het wordt wel belangrijk. Hierna komt er nog één keer een WK afstanden en daarna zijn de Olympische Spelen al. Het was geen supersnelle tijd, maar wel superstrak. Die wisselvallige 10 kilometers moeten er gewoon uit."
Ook coach Jac Orie was na afloop in zijn nopjes met zijn pupil. "Dit was natuurlijk een hartstikke mooie overwinning, zeker omdat het zo lang geleden is. De manier waarop Sven gereden heeft, geeft een geweldige basis voor de toekomst."
Maar tijd voor feestvreugde is er niet. "Eigenlijk vieren we dit niet. Ik ben sowieso niet zo van het uitbundig feesten", zegt Orie. "Tijdens de race was het geweldig mooi om dit te zien voltrekken. Dat is een beetje hoe je het viert. Dan duurt het nog een uurtje en dan denk je alweer aan de volgende dag."
Hij vervolgt: "Als het weekend voorbij is, laat je het een keer de revue passeren en natuurlijk krijg je dan weer een fijn gevoel."
Bloemen is blij met zilver
Ted-Jan Bloemen was de lachende verliezer. De wereldrecordhouder eindigde als tweede, maar daar was hij dik tevreden mee. De Nederlandse Canadees juichte uitbundig toen hij over de finish kwam.
"Het was heel zwaar. Ik kwam echt niet in mijn ritme. Dat ik nog onder die 13 minuten kom is mooi. Dat was een enorme ontlading. Ik moet het de komende twee jaar gaan uitvogelen, hoe ik in dat ritme kan komen zoals in de wereldrecordrace. Straks op de Spelen heb je maar één kans en dan moet het gebeuren. Eerst volgend jaar nog een WK. Dan ga ik voor goud."