Twintig jaar WK afstanden, vijf herinneringen
In 1996 werd de eerste editie nog bestempeld als 'een leuk evenement dat aan status zal moeten winnen', twintig jaar later zijn de WK afstanden voor de meeste schaatsers het belangrijkste toernooi van het seizoen. Vandaag begint in Kolomna de zeventiende editie.
De zeventiende editie...? Inderdaad. Omdat de WK afstanden in olympische jaren niet op de kalender staan (met uitzondering van het jaar 1998), beleeft het toernooi na twintig jaar pas zijn zeventiende aflevering. Drie keer was Thialf het decor (1999, 2012 en 2015), een keer slechts Calgary (1998) en Inzell geniet het bijzondere voorrecht de WK afstanden zowel buiten (2005) als binnen (2011) te hebben gehuisvest.
NOS.nl vroeg vijf kenners van het internationale schaatsen - Jan Zwier, Jochem Uytdehaage, Beert Boomsma, Frank Snoeks en Sebastiaan Timmerman - een duik te nemen in de prille, maar toch al rijke geschiedenis van de WK afstanden. Hun favoriete momenten.
Jan Zwier, starter.
Heerenveen 2012: Thijsje Oenema snelt naar brons
Dat is voor mij niet zo moeilijk. Ik denk met veel plezier, maar ook met een dubbel gevoel, terug aan de WK afstanden in 2012. Thijsje Oenema (bij wie vorig jaar opnieuw kanker werd geconstateerd) reed twee heel goede 500 meters - ze werd tweede en derde - en won overall brons. Met de wetenschap van nu, vind ik die prestatie extra bijzonder. Als ik aan die races terugdenk, vind ik het bizar dat ze nu niet meer meedoet. In een paar jaar tijd is alles veranderd. Ik hoop dat Thijsje nog een mooie toekomst voor zich heeft.
Beert Boomsma, ijsmeester Thialf.
Heerenveen 2015: recordtijden
Als ik aan de WK afstanden denk, dan denk ik direct aan het toernooi van vorig jaar in Heerenveen. Er werd toen heel hard gereden. Monsterachtig. Het niveau lag dat weekend zo ontzettend hoog. De eerste 500 meter van Pavel Koelizjnikov, de 1.000 en 1.500 meter van Brittany Bowe... Er werden dat weekend volgens mij zes wereldrecords op laagland gereden. Voor mij was dat toernooi, maar ook voor Thialf, echt een hoogtepunt. Dat kwam ook door de geweldige sfeer.
Jochem Uytdehaage, oud-schaatser.
Inzell 2011: Van der Kieft vergeet iets
Ik denk dat heel veel mensen dit moment niet meer herinneren, omdat hij uit de uitslag is gehaald. Het is voor mij juist een moment dat mij erg is bijgebleven. Arjen van der Kieft won vijf jaar geleden WK-zilver bij het toernooi in Inzell. Hij reed een geweldige 10.000 meter. Met 12.59,61 moest hij alleen Bob de Jong voor zich dulden. Wat wat bleek na zijn finish? Hij was zijn transponders vergeten om te doen. En dat is verplicht. Diskwalificatie en geen medaille. Het zou zijn enige WK-deelname zijn.
Frank Snoeks, voormalig schaatscommentator NOS.
Inzell 2005: De Loor wint de 1.000 meter
Wat schaatsen in de open lucht zo mooi maakt zijn de winterse omstandigheden. En toen, in maart 2005 in Inzell, sneeuwde het. Het was koud en er viel veel sneeuw. Het was tijd voor de 1.000 meter vrouwen. Barbara de Loor, de vrouw die vaak vierde werd, kwam het ijs op. De Loor was een goede schaatsster, maar niet een echte topper. Ze reed geweldig en daarna beten alle vrouwen zich stuk op de tijd van De Loor. Anni Friesinger werd tweede en Marianne Timmer pakte brons. En alle Canadese toppers lagen sneeuw te happen. Ik weet nog wat ik toen zei. "Zij heeft ook wel eens recht op dat plekje onder de zon."
Sebastiaan Timmerman, schaatscommentator NOS Langs de Lijn.
Inzell 2005: Wetten verrast
Het toernooi was al heel bijzonder. De laatste keer Inzell in de buitenlucht. Schaatsen zoals schaatsen hoort te zijn. Met sneeuw. Er waren een aantal bijzondere kampioenen, maar de meest bijzondere kampioenen waren de Noren op de 1.000 en 1.500 meter. Rune Stordal won op de mijl en Even Wetten greep de macht op de 1.000 meter. Hij schaatste maar een paar jaar op het hoogste niveau. Hij won nooit goud. En daar wel. Heel bijzonder.