Mexicaanse gangster: dertig moorden, maar geen spijt

In de door geweld geteisterde Mexicaanse provincie Guerrero, in het zuidwesten van het land, is het begrip 'iemand verdwijnen' een actief werkwoord, een handeling die iemand doet om iemand anders te laten verdwijnen. Dat legt een 29-jarig lid van een drugskartel uit in een zeldzaam interview met persbureau AP.

"Heb je mensen verdwenen?", vraagt de interviewer. "Ja", antwoordt de man die niet herkenbaar in beeld mag en niet kan vertellen waar zijn werkgebied precies is. Hij praat emotieloos in een gesprek waar AP lang over heeft moeten onderhandelen. De drugswereld in Guerrero is even gesloten als gewelddadig.

Studenten

In Guerrero verdwenen vorig jaar 43 studenten nadat ze waren aangehouden door de politie. Het leidde tot landelijke protesten die nog altijd niet zijn gestopt. Sinds 2007 zijn er in Guerrero volgens de officiële cijfers zo'n duizend mensen verdwenen. Het werkelijke aantal ligt waarschijnlijk veel hoger. Vaak doen mensen uit angst voor represailles geen aangifte van een verdwijning.

'Iemand verdwijnen', legt de man uit, betekent: ontvoering, marteling, doding en het lichaam laten verdwijnen zodat het nooit meer wordt gevonden. De man heeft sinds zijn twintigste dertig mensen laten verdwijnen. Niemand is teruggevonden, voegt hij er aan toe.

De gangster ziet zichzelf niet als een slecht mens. Hij voelt zich er weleens vervelend over, maar heeft nergens spijt van. Hij verleent een dienst, zo rechtvaardigt hij zijn daden. Hij verdedigt de gemeenschap tegen buitenstaanders.

Moreel

"Vaak komen er in je buurt, dorp of stad mensen van wie je denkt dat ze je familie of gemeenschap iets gaan aandoen. Dan moet je handelen, want de overheid doet sowieso niets." Hij heeft zijn morele standaarden: hij doodt geen vrouwen en kinderen en hij laat zijn slachtoffer niet zijn eigen graf graven.

De Mexicaan heeft een veehouderij, maar krijgt ook betaald voor een verdwijning. Wat hij doet is illegaal, maar het is nodig om de gemeenschap te beschermen tegen andere drugskartels, vindt hij.

De politie werkt vaak samen met een drugskartels en treedt niet op. Er zijn allerlei redenen om mensen te laten verdwijnen: iemand behoort tot een rivaliserende bende, heeft belastende informatie gegeven of vormt een gevaar voor de gemeenschap.

Bij iedere ontvoering worden bepaalde methoden gebruikt, afhankelijk van de locatie en of het slachtoffer gewapend is. Het beste moment is 's ochtends in het huis van het slachtoffer, als iedereen nog slaapt. Het doelwit wordt ontvoerd en meegenomen naar een afgelegen plek. Daar wordt het slachtoffer om informatie gevraagd en gemarteld. Vuistslagen, waterboarding en elektrische schokken op testikels, tong of voeten zijn schering en inslag.

De man is nooit getraind om iemand te martelen. Hij leerde het in de praktijk. "Op den duur weet hoe je mensen pijn moet doen om de informatie te krijgen die je wil", vertelt hij. "Meestal gaat het snel, één nacht en dan is het klaar. Daarna wordt het slachtoffer vermoord, vaak met een pistool.

Angst

De dode wordt vervolgens begraven in een clandestien graf, in zee gegooid of verbrand. Als de organisatie een boodschap wil sturen naar een ander kartel, wordt de dode gedumpt op een openbare plaats. Maar de dertig mensen deze gangster heeft laten verdwijnen, zijn allemaal begraven, zo verzekert hij de interviewer.

Doden is voor hem een routineklus, maar hij is zelf ook bang dat hij vermoord wordt. Toch lijkt een ontvoering door een rivaliserend kartel hem nog veel erger. "Als ik omkom bij een schietpartij, dan zou dat veel minder pijn doen."

Talen studeren

De man vertelt ook over zijn jeugd en zijn leven. Hij had vreemde talen willen gaan studeren, zodat hij kon reizen. Maar in zijn dorp was geen middelbare school. Hij is zelf het drugskartel ingegaan, niemand heeft hem gedwongen. Zijn familie weet niet precies wat hij doet, maar ze hebben wel een vermoeden, denkt de man. Hij loopt immers altijd rond met een kalasjnikov.

Getrouwd is hij niet en hij heeft ook geen kinderen. Dat wil hij wel, maar de toekomst is onzeker. "Ik denk niet dat je toekomstplannen kan maken, omdat je nooit weet wat er morgen gebeurt."

Aan het eind van het interview blikt de man nog eens terug op de dertig mensen die hij ombracht. Hij praat op dezelfde emotieloze toon als in de rest van het gesprek. "Wat je er ook over zegt, je doet iemand pijn en die vermoord je uiteindelijk."

"Dat maakt andere mensen en familieleden verdrietig", zegt hij. "Het is niet goed. Ik probeer er niet te veel over na te denken. Ik weet hoeveel slachtoffers ik heb gemaakt en ik weet waar ze zijn begraven, maar ik heb ze nooit echt gekend. Op den duur vergeet je het."