Verliezen in Rosario om te winnen in Rio

"Ik vind het geen afgang", relativeerde Ellen Hoog nog. "Het grote doel is straks in augustus. We weten waar we aan moeten werken."

"Het is misschien wel eens goed om een keer keihard op je bek te gaan". Was getekend Lidewij Welten.

Welke formulering de Nederlandse hockeysters er ook aan geven, met de vijfde plaats bij de Hockey World League in Argentinië zal de kritiek niet verstommen. "De druk is groot", erkent Alyson Annan, die bij haar eerste grote toernooi als bondscoach meteen een flinke draai om de oren kreeg. "Ik vind nog steeds dat wij hier het beste team zijn. Van dit team wordt altijd verwacht dat ze winnen."

Vier wedstrijden worden gewonnen in Rosario. Maar in de kwartfinales is de ploeg niet opgewassen tegen het Argentijnse vechthockey. De vijfde plaats is het hoogst haalbare, de slechtste prestatie op een groot internationaal in 21 jaar. En dat amper acht maanden voor de Olympische Spelen. Wat is er aan de hand met de Nederlandse hockeysters?

Erfenis van Caldas

Jarenlang was Oranje schier onaantastbaar aan de top van het mondiale hockey. In 2012 prolongeerden de hockeysters de olympische titel, twee jaar later volgde de wereldtitel in eigen land. De finale in Den Haag was het laatste kunstje van de geliefde bondscoach Max Caldas.

De Argentijn moest van de hockeybond de mannenhockeyers terugbrengen naar de top. Maar daarmee werd ook een goed huwelijk verstoord. Sjoerd Marijne erft een groep die gewend is te winnen. Bij de EK-finale in Londen werd na shoot-outs verloren werd van Engeland. Na dat toernooi werd bondscoach Marijne gewipt. Hij zou niet opgewassen zijn tegen de vedettes van Oranje.

Leiders

Vanaf dag één liggen de beslissingen van de nieuwe bondscoach Alyson Annan onder een vergrootglas. Ze wekt verbazing door aanvoerster Maartje Paumen en steunpilaar Carlien Dirkse van den Heuvel rust te geven voor de finale van de Hockey World League. In Rosario moeten anderen het doen, is het idee.

"Winnen betekent niet dat je goed kunt omgaan met druk. Als je een wedstrijd wint, vergeet je heel gauw. Ik wil een team dat met veel passie en veel strijdlust speelt. Het hoeft niet mooi te zijn", vertelt Annan.

"De meiden die hier wel zijn moeten voor het eerst zonder hun leider spelen, dan moet je zelf opstaan. Als je in sport succesvol wilt zijn, dan moet je verantwoordelijkheid kunnen delen. Dat is niet zo geweest. Er staan altijd drie of vier speelsters voor de camera. Ik wil dat iedereen die verantwoordelijkheid voelt."

Falen

"Het voelt als falen omdat we niet de finale hebben gehaald. Aan de andere kant heb ik enorm veel informatie uit dit toernooi gekregen", zegt Annan. "Dit is een enorm getalenteerd team. We spelen mooi. Maar als puntje bij paaltje komt en je wordt van de bal geduwd door een strijdlustige Argentijn, dan verlies je."

Als Nederland straks in Rio toch voor de derde keer op rij tot olympisch kampioen gekroond wordt, dan ligt de kiem daarvoor misschien in de pijnlijke nederlaag in Rosario.

"Verliezen doet heel veel pijn", weet Annan. "Pas als iets pijn doet, dan ga je de strijd aan. Wij gaan de strijd aan."