Vincent leert verslaggever hoe het moet
Door verslaggever Joris van de Kerkhof
Natuurlijk is het geen excuus, maar het gebeurt wel. Voor het Radio 1 Journaal moet ik vaak om zes uur in de diepe donkere ochtend op onvindbare plekken in het land zijn. Ontbijten is er dan vaak niet bij: geen honger nog. Fruit lijkt dan heel gezond: appeltje mee of een sinaasappel. Na afloop van de uitzending heb ik dan een enorme behoefte aan zoet. Die behoefte kan makkelijk bevredigd worden: supermarkten en benzinestations vol.
Vincent Boterman (14) leert mij hoe het beter kan. In zijn afvalbehandeling op Heideheuvel in Hilversum heeft hij die kennis opgedaan. Als ik naar hem toe rijd voor ons laatste afvalgesprek deze winter, weet ik het ook allemaal wel. Boterhammen heb ik in een zakje gedaan en die eet ik braaf op. Benzinestations zwaai ik vrolijk voorbij.
JoJoJoris
Ik praat nu twintig maanden met Vincent, een te dikke jongen. In die periode daalt zijn gewicht langzaam maar gestaag: zeven kilo minder en evenzoveel centimeters gegroeid. Dus zijn Body Mass Index (de verhouding tussen lengte en gewicht) is flink gedaald. Van gevaarlijk ruim boven de dertig, tot een beetje te hoog rond de 28.
Bij mij is er in de lengte in die periode niets bijgekomen. Maar de kilo's zijn er afgevlogen en er net zo hard (en harder) weer aangekomen. Dat is overigens niet iets van de afgelopen twintig maanden. Dat draag ik al veel langer met me mee.
Zware botten
Als jonge jongen was ik wedstrijdjudoka. Niet te veel vet, wel vaak te zwaar, gedrongen. Zware botten, veel spieren, of wat je daar verder over zeggen kunt. Altijd afvallen voor een toernooi. Met judopak aan en opengeknipte vuilniszak daaronder in de sauna zitten, om vlak voor de wedstrijd nog op het juiste gewicht te komen. Na het wegen Dextro en Mars om weer op krachten te komen.
Dat leverde niet alleen een continu fluctuerend gewicht op, maar ook een enorme fascinatie daarvoor. Na wedstrijdjudo en hockey ontstond een sportloze periode.
Ik ben van rond de honderd kilo naar 64 kilo in een jaar tijd gegaan. Dat gebeurde alleen maar door te reizen met een rugzak (en gezonder en regelmatiger eten). Sapvastenkuren (een week lang alleen maar sapjes drinken) kunnen me in een week zo maar zeven kilo lichter maken. En met evenveel ongezond gemak kan het er dan in een paar dagen weer aanzitten (en meer).
Levenslang
De fascinatie geldt niet alleen voor mijn eigen 'body mass' of 'body mess' maar ook die van anderen. Daarom vind ik Vincent zo interessant. Zijn fanatisme is herkenbaar. Dat hij het ook kan volhouden is uitermate knap. Hoe lang hij het volhoudt, dat moeten we natuurlijk nog maar zien. Zijn moeder zegt dat hij levenslang heeft en daar is hij zich van bewust, zegt hij.
Alle vragen aan Vincent de afgelopen maanden zijn ook vragen aan mezelf geweest. Daarom heb ik de reportage van vandaag in het Radio 1 Journaal omgedraaid. Vincent stelt de vragen aan de vragensteller. En natuurlijk komen we zo ook weer meer over de interviewer van vandaag te weten.
Nog meer vragen
Eén van zijn vragen is niet in de radioreportage te horen. "Vind jij het leuk om bij de NOS te werken?" Het antwoord is "ja". Om heel veel redenen, maar ook omdat ik daardoor in de gelegenheid ben om Vincent te volgen in zijn strijd tegen het overgewicht.
De behandeling voor Vincent in Hilversum duurt nog tot april. Van heel intensief, drie dagen in de week, is het teruggebracht tot één keer in de drie maanden. Pas daarna wordt het spannend voor hem. Denk ik.