De twee gezichten van Parijs

• Hans Brom

  Buitenlandredacteur

Parijs heeft vandaag twee gezichten. Het ene is vrolijk, zoals altijd. Het andere droevig. Zoals steeds vaker.

De schelle contouren van de Notre Dame steken af tegen de staalblauwe lucht. Voor veel toeristen een goede reden om er extra van te genieten. Het is hier een dag als alle andere, met veel selfies en gelach.

Door de afgekondigde noodtoestand kun je de kathedraal niet in. Maar waarom zou je naar binnen willen als het buiten zo heerlijk is?

Een groepje opmerkelijk uitgedoste Japanners laat zich uitgebreid fotograferen. Er wordt hard gelachen.

"Nee, hoor", zegt een Britse toerist. "We hebben een geweldige trip en we merken eigenlijk niks van wat er vrijdagavond gebeurd is."

Maar wie dat zegt, kijkt niet goed om zich heen.

Le Jardin des Tuilleries zou op zo'n mooie zondagmiddag zwart van de mensen zien. Nu zijn de hekken dicht, de tuin is uitgestorven. De groene stoelen zijn leeg.

Ook de musea zijn dicht, zoals het Centre Pompidou en het Louvre. Beide in de toptien van de best bezochte Franse attracties, dus dat zijn deuren die je niet lichtvaardig sluit. Kennelijk was dat algemeen bekend, want bij de afgezette binnenplaats met de glazen piramides staan nauwelijks mensen. Kunnen de souvenirverkopers eindelijk weer eens bijpraten.

Het hart van Frankrijk, in ieder geval dat van Parijs, klopt deze middag op het Place de la République. De sfeer is er eerder baldadig en opstandig dan bedrukt.

Waren daar gisteren nauwelijks 200 mensen, nu zijn het er vele duizenden en staat het plein weer vol. Ondanks het samenscholingsverbod dat geldt onder de noodtoestand.

Solidarité

De politie zou zonder pardon iedereen weg kunnen jagen, maar staat met de karabijn losjes in de armen tevreden te kijken hoe Frankrijk zijn solidariteit met de slachtoffers betuigt.

Het plein is van oudsher een verzamelpunt als de republiek in nood is en het even niet meer weet. Boven op een enorme sokkel staat de maagd Marianne, symbool voor de Franse republiek. Fransen, ze zijn menige revolutie begonnen, kijken graag naar de republiek voor oplossingen in bange dagen.

De trotse citoyen zoekt bescherming onder de rokken van de staat. Dat gold in januari na de slachtpartij bij Charlie Hebdo en dat geldt onverminderd na het bloedbad van vrijdag. "Solidarité", klinkt het onophoudelijke spreekkoor. Daar zullen ze het inderdaad van moeten hebben.