Het echte 'straatbeeld' van Griend

• 

  Pauline Broekema

  Verslaggever

Het is een ideale dag om de reis te maken die maar weinig mensen is gegund. We gaan met Natuurmonumenten en Google naar Griend. Het onbewoonde stukje Nederland wordt vastgelegd door Google Street View.

"Mooier kun je het niet treffen", zegt Harm, de schipper van de Phoca die ons naar het eilandje brengt. Hij vaart groepen toeristen over de Wadden. De belangstelling viel deze zomer vanwege de regen zwaar tegen. En uitgerekend nu het seizoen op zijn einde loopt, is het stralend weer.

De boten van en naar Vlieland en Terschelling passeren ons. Even gaat de scheepsradio aan voor de berichten van de vuurtoren de Brandaris. "Doeksen is overgegaan op de winterdienstregeling.” Een vissersboot nadert. Een Harlinger. "Dat is volgens mij de 44, en daar de 13", zegt Harm en zwaait. Hij heeft gelijk.

Aan de horizon doemt het eiland op. De zandplaat Griend is niet toegankelijk voor het publiek. Alleen biologen verblijven er bij toerbeurt. Hun onderkomen, een huisje op palen, met zonnecollectoren op het dak en rondom een balkon, is van veraf te zien.

De Phoca steekt diep en kan ons niet tot aan het strandje brengen. Er wordt een waadpak verstrekt. De broek zit vast aan de laarzen. De bovenkant reikt tot aan de borst. Ik herinner me de cameraman die filmde bij een dijkbreuk. Een golf sloeg over de rand van zijn waadpak en binnen een oogwenk stond het vol. Het voelde als lood, hij kon geen stap meer verzetten.

Een rubberboot brengt ons verder. De laatste meters ploegen we door het water. We doen voorzichtig om de vogels niet te verstoren. Toch vliegt er een groep op. Als een school vissen in een tropisch water blikkeren ze in de lucht, glinsterend als een enorm vel zilverpapier. We zien scholeksters, rotganzen, plevieren, brandganzen. Het is maar een selectie.

Enkele weken geleden maakten vrijwilligers het eiland schoon. Zwerfvuil werd weggehaald. Maar er ligt al weer nieuwe aanvoer. Een glazen pot met resten appelmoes, een yoghurt-pak, een stuk van een stofzuiger. En een lege ballon die - blijkens het opschrift 'babyshower' - een feest voor een aanstaande moeder heeft opgevrolijkt.

Het is de enige smet. Griend is adembenemend. Het balkon van het vogelwachtershuis biedt een groots uitzicht. Van bovenaf lijkt het eiland een groene deken met rode, paarse en bruine vlekken. Er staat riet, er groeien overlevers als zandraket en strandmelde. De flora is beperkt, maar dat is juist de charme.

Indringend stil

Het voorjaar en de herfst zijn volgens Sanne van Gemerden van Natuurmonumenten de mooiste jaargetijden op Griend. Voetpaden zijn er niet, die baan je zelf. Het is indringend stil. Terwijl de bewoonde wereld vlakbij lijkt. Er komen zeilschepen voorbij. Aan de noordzijde tekenen Terschelling en Vlieland zich af. Herkenbaar is het geel van de Brandaris en op het Vuurboetsduin trekt de vuurtoren van Vlieland een verticale rode streep.

In het eerste avondlicht gaan we terug. Weer dat pak aan. Teletubbies in strijklicht. Aan de zuidzijde staan palen om de golven te breken. Het is afgaand tij. Griend kun je straks thuis bezoeken. Maar wat wij zien, krijg je dan niet mee. Zoals de Waddenzee, die in een lichte bries schittert in de avondzon.