Rojer moet zijn vreugdetranen bedwingen
Jean-Julien Rojer voegde met het veroveren van de Wimbledon-titel een nieuw hoofdstuk toe aan de Nederlandse tennishistorie. Voor het eerst in zeventien jaar – het duo Eltingh/Haarhuis zegevierde in 1998 – stond er weer eens een Nederlandse tennisser in het stralende middelpunt op het centercourt van Wimbledon.
Na het veroveren van de titel keek Rojer vol ongeloof voor zich uit op zijn stoel. Onder zijn handdoek probeerde hij zijn tranen te verbergen. Eindelijk, op 33-jarige leeftijd, had hij zijn langgekoesterde wens zien uitkomen.
’s Ochtends was hij al heel nerveus. Hoe dat zich uitte? Ik kan je vertellen dat hij erg slechte eitjes had gebakken…
Beloond
“Ik werd emotioneel omdat mijn hele familie hier aanwezig is. Voor Horia is dat hetzelfde, denk ik. We hebben samen zo hard gewerkt om dit te halen en het is mooi dat dat beloond wordt”, aldus Rojer, die nog nooit in een finale van een grandslam stond. Zijn partner Horia Tecau daarentegen verloor al drie keer een eindstrijd op Wimbledon.
“Ik wist dat hij hier al drie finales heeft verloren. Dat maakt het er op de baan niet makkelijker op. Daar blijf je toch over nadenken. Want hoe ga je de baan op na drie verloren finales? Dat zorgt voor veel spanning en je gaat je dan afvragen of het ooit gaat gebeuren”, zei Rojer.
“Dit was een van de belangrijkste, zo niet de belangrijkste wedstrijd die ik ooit heb gespeeld. Ik was erg nerveus, net als Horia. ’s Ochtends was hij al heel nerveus. Hoe dat zich uitte? Ik kan je vertellen dat hij erg slechte eitjes had gebakken…”
Ik weet helemaal niet hoe dat moet, want we drinken zelden. Maar hij zei dat we veel moesten gaan drinken en feesten.
Bloemetjes
Alvorens Rojer zich gaat richten op de Davis Cup-ontmoeting met Oostenrijk, gaat hij zaterdagavond eerst nog even de bloemetjes buitenzetten in Londen. “Vanavond zullen we de titel samen gaan vieren. De familie zal nog even moeten wachten en morgen zullen we met hen doorbrengen."
"Ik sprak Andy Murray in de gangpaden. Het was een beetje lastig hem te zien, omdat we zijn broer hebben verslagen. Maar hij feliciteerde ons, zei dat we het verdienden en dat we ervan moesten genieten. Ik weet helemaal niet hoe dat moet, want we drinken zelden. Maar hij zei dat we veel moesten gaan drinken en feesten.”